เที่ยวสุดปลายรางอิสานใต้ เบิ่งลาวใต้ สุดท้ายที่โคราช

[ksomchai]

นำดินและถ่านแกลบนำมาผสมกัน ตามอัตราส่วนที่ต้องการ ครับ


เสร็จแล้วก็นำไปเข้าเครื่องผสม ปัจจุบัน ใช้เป็นแบบมอเตอร์(ผมสงสัยอยูเหมือนกันว่า เมื่อก่อนไม่ไมไฟฟ้า เขาใช้เครื่อมือชนิดใด

สัดส่วนผสมระหว่างดินเหนียวกับแกลบเท่าใด แตผมไม่กล้าถาม นะ)? ^^

เครื่องนี้นะ ครับ ใช้มอเตอร์ไฟฟ้าเป็นเครื่องทุ่นแรง ผสมกันแล้วขึ้นรูปเป็นรูปเตา


ซูมเข้าไปดูใกล้ ๆ ครับ

_________________

[thanaratKK]

ดูจากภาพถ่ายดาวเทียมแล้ว ลำน้ำมูลอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงเส้นทางการไหลมาพอสมควรนะครับ บริเวณที่เว้าเข้ามาด้านใต้อนาคตอาจจะเป็นแอก เมื่อลำน้ำฝั่งตะวันตกกัดเซาะมาถึงฝั่งตะวันออก

[black_express]

เป็นภาพรังผึ้งลิ้นเตาอั้งโล่ครับ พี่สมชาย หากเป็นเตาอั้งโล่ที่ปรับปรุงโดยสภาวิจัยแห่งชาติ ลิ้นเตาจะมีรูมากกว่านี้

สำหรับแท่นปั้นขึ้นรูป สมัยก่อนที่จะใช้มอเตอร์ไฟฟ้า ชาวบ้านเขาจะใช้เท้าถีบหมุนแท่นครับ น้ำหนักของแท่นทำให้หมุนได้นานพอที่จะให้ช่างขึ้นหุ่นปั้นได้

[ksomchai]

ผมก็คิดว่า น่าจะเป็นเช่นนี้นเหมือนกัน ครับ คุณ thanaratKK เวลาน้ำหลากน้ำไหลวนช่วงหน้าฝน น่ากลัวมาก ๆ

ขอบคุณพี่ด่วนดำ black_express มาก ครับ สำหรับกรรมวิธีทำเตาอั้งโล่ผมก้เพิ่งเคยเห็นที่นี่แหละ ครับ
แม้ว่าปัจจุบันเตาแกสเข้ามามีบทบาทมาก แต่เตาอั้งโล่ก็ยังมีความจำเป็นอยู่ ซึ่งที่หมูบ้านช่าวหม้อนี้ผลิตเตาอั้งโล่ออกขายทั่วประเทศ

มาตูก่อนที่จะเป็นรังผึ่ง ปั้นดินเหนียวให้เป็นรูปกลม ๆ แบบนี้ ครับ ผึ่งไว้พอหมาด ๆ


คุณยายท่านนี้ทำหน้าที่เจาะรังผึ้ง และตกแต่งรังผี้ง ให้ได้ขนาดพอดีกับเตา


ชมคลิปวีดีโอคุณยายเจาะรังผึ้งด้วยความชำนาญ


_________________

[ksomchai]

ผลงานของคุณยาย



เศษดินที่เหลือออกมาสามารถนำกลับไปเข้าเครื่องปั่นขึ้นรูปเตาได้อีก


หลังจากเข้าเครื่องปั่นขึ้นรูปแล้วเป็นแบบนี้ ครับ


ปิดท้ายด้วยแผ่นกลม ๆ ที่ไม่ได้เจาะรูเป็นรังผึ้ง ครับ

_________________

[ksomchai]

รอยเท้าไดโนเสาร์


เตาเผา


เปลืกนอก ครับ ที่หมู่บ้านนี้ใช้สังกะสีอย่างดี


หลังจากนั้นใช้ปูนตกแต่งขอบ พร้อมย้อมสีผิดินเผาให้ดูสวยงามเป็นอันเสร็จสิ้น สำหรับเตาหนึ่งใบ

_________________

[ksomchai]

สินค้าที่รอจำหน่ายไปทั่วประเทศ


ถนนหน้าวัดช่างหม้อ ริมฝั่งแม่น้ำมูล ชาวบ้านมีอาชีพปั้นเตาอั้งโล่ ทั้งหมู่บ้าน

_________________

[ksomchai]

ที่หมู่บ้านช่างหม้อมีเครือข่ายเครื่องปั้นดินเผาเตาเศรษฐกิจ
ซึ่งหน่วยงานที่ให้การสนับสนุน คือ พัฒนาชุม และอุตสาหกรรมจังหวัดอุบลราชธานี
ให้การสนับสนุนดานการเงิน เทคโนโลยี่ การตลาด ซึ่งเตาที่ผลิตอจากที่นี่ส่งไปขายทั่วประเทศ



และมีขนาดและรูปแบบต่าง ๆ หลากหลาย นอกจากแบบที่เห็นทั่ว ๆ ไปแล้ว แบบนี้มีฝาปิดดับถ่านได้
โดยไม่ต้องดึงถ่านออก ทำให้ประหยัดถ่านไว้ใช้คราวต่อไป


เหมือนรูปบนแต่เบอร์ใหญ่กว่า


เตาพลังงานสองประตูใหญ่

_________________

[ksomchai]

ออกจากหมู่บ้านช่างหม้อ ขับรถเลียบฝั่งแม่น้ำมูล ไปเรื่อง ๆ จนถึงฝั่งตรงข้ามกับปากมูลน้อย ครับ
แมน้ำมูลช่วงนี้ดูกว้างขวาง


มองไปทางสะพานเสรีประชาธิปไตย ครับ บริเวณนี้ มีการสร้างเขื่อนกันน้ำกัดเซาะ ดูลำน้ำมูลกัดเซาะทางฝั่งวารินชำราบ
ตรงสุดคุ้งน้ำโน้นคือบ้านหาดสวนยา แม่น้ำมูลจะไหลโค้งกลับ น้ำจะกัดเซาะทางฝั่งอุบลราชธานี คือตรงกุดปลาข่อ ที่ผมผ่านมาแต่ทีแรก


ตรงบริเวณหาดสวนยา สมัยก่อนช่วงหน้าแล้งน้ำมูลลดระดับลง ทำให้เกิดชายหาด ชาวบ้านนิยมปลูกพืชผัก หอมกระเทียม ปอ และยาสูบสูบ
และที่ปลูกมากก็คือยาสูบนี่แหละกระมัง คือที่มาของชื่อหาดสวนยา เสียดายไม่ได้และเข้าไปดู ความเปลี่ยนแปลง
เนื่องจากผู้ติดตามเริ่มร้อนและหิว ต้องรีบกลับ
_________________

[ksomchai]

ออกจาก บ้านช่างหม้อ ผ่านบ้านหาดสวนยา มาถึง สะพานเสรีประชาธิปไตย ฝั่ง อ.วารินชำราบ ผมขับรถเรื่อยเปื่อย
ไปเข้าเมืองวารินชำราบผ่านค่ายสรรพสิทธิประสงค์ตามทางหลวงหมายเลข ๒๑๗ ไป อ.พิบูลมังสาหาร
พอถึงสุดค่ายเลี้ยงซ้ายไปเที่ยว บ้านกุดระงุม ซึ่งอยู่หลังค่ายสรรพสิทธิประสงค์ ครับ

บ้านกุดระงุม ตั้งอยูหมู่ที่ ๓ ต.บุ่งไหม อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี ทุก ๆ ครั้งที่ผมเที่ยวหมู่บ้านในชนบท ผมมักจะไปที่วัดประจำหมู่บ้าน ครับ
ดังนั้นจุดแรกที่ผมไปก็คือ วัดกุดระงุม ครับ


โบสถ์วัดกุดระงุม ดูหลังเล็ก กระทัดรัดสวยงาม


บริเวณหน้าโบสถ์จัดเป็นอุทยานการศึกษา


วันนี้มีคนมากหน้าหลายตามาที่วัด ช่วงบ่าย ๆ สอบถามทราบว่าวันนี้ มีการเลีอกตั้งผู้ใหญ่บ้าน
สายตามองมาที่ผมดูเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้าเเละคงสงสัยว่าผมถ่ายรูปไปทำไม ผมเลยขับรถออกไป
_________________