ทริปล่องใต้ตามรอยรถไฟไปปาดังฯ

[mirage_II]

ตอนนี้กำลังผ่านป้ายบอกทางแยกไปยังจังหวัดต่างๆ ระหว่างสองชุมทาง เหมือนกับชานชาลาด้านเหนือ


เกือบถึงป้ายชื่อสถานีทางด้านใต้แล้ว ด้านนี้อยู่นอกหลังคาชานชาลา ถัดไปเป็นหอควบคุมประแจ



ใกล้ๆ กันผ่านแผ่นป้ายบอกระยะทางระหว่างสถานี เช่นเดียวกับชานชาลาด้านเหนือครับ

[mirage_II]

ผมเดินเลยไปเก็บภาพป้ายชื่อสถานีทางด้านใต้ย้อนกลับมาให้ติดอาคารสถานี แต่มองไม่เห็นเพราะหลังคาชานชาลาที่ยาวมากกก..


ขอภาพตัวเองอีกสักภาพ อุตส่าห์เดินมาซะไกล แต่บังเอิญติดภาพคุณแม่ลูกอ่อนผ่านมาพอดี ต้องขออภัยด้วยนะครับ

[mirage_II]

ภาพซ้าย : ผมเดินต่อไปทางใต้อีก เพื่อต้องการได้ภาพหัวรถจักร จนท.บนหอ เขาคงแปลกใจอีกว่ามาถ่ายภาพอะไรกัน... ทางพขร.เองก็คงเห็นผม และอาจจำผมได้เพราะเป็นเรื่องบังเอิญที่ผมได้เจอกับหัวรถจักรคันนี้อีก 3 ครั้ง อย่างคาดไม่ถึง ที่สถานีช่องเขา และ สถานีชุมทางเขาชุมทอง ซึ่งตอนนั้นผมเองก็ไม่ทราบ จนมาดูภาพที่ถ่ายไว้ นำมาเทียบกัน ดันใช่ขบวนเดียวกันจริงๆครับ
สังเกตุดีๆ ด้านข้างรถไฟจะมีตราสัญญลักษณ์อะไรบางอย่างติดอยู่ ดูมีอายุพอๆ กับหัวรถจักร ผมเลยไปค้นดูในเน็ต พบว่าเป็นตราเครื่องหมายบูรฉัตร ประจำพระองค์ ของพลเอก พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าบุรฉัตรไชยากร กรมพระกำแพงเพ็ชรอัครโยธิน หรือ พระองค์เจ้าบุรฉัตรไชยากร พระบิดาแห่งการรถไฟไทย
สาเหตุที่ติดเครื่องหมายบูรฉัตร เพื่อเป็นเกียรติแก่พระองค์ท่าน ที่ได้เป็นผู้ริเริ่มนำรถจักรดีเซลมาใช้แทน รถจักรไอน้ำ นับเป็นรายแรกในทวีปเอเชีย (แล้วไฉนไทยไม่ยักเป็นรายแรกของการใช้รถไฟความเร็วสูงในเอเชียอีกหว่า?) ตั้งแต่ปี พ.ศ.2471 โดยสั่งซื้อขนาด 180 แรงม้าส่งผ่านกำลังด้วยการกล(ใช้เพลา-เฟือง-คลัทช์ ไม่ได้ใช้น้ำมันไฮดรอลิคส์ และไฟฟ้า เหมือนในปัจจุบัน) จำนวน 2 เครื่อง จากประเทศสวิสเซอร์แลนด์ แต่สำหรับรถจักรใหม่ที่ซื้อแบบ ดีเซลราง ที่ไม่มีหัวลาก(เช่น สปรินท์เตอร์) ไม่มีการติดตราเครื่องหมายบูรฉัตร เพราะจัดเป็นรถจักรไฟฟ้า (อ้างอิง http://th.wikipedia.org/wiki/รถไฟ)
ภาพขวา : เดินเลยหัวขบวน มาเ็ก็บภาพรถจักรและหอควบคุมประแจ


หันหลังมองต่อไปปลายชานชาลาด้านใต้ จะเห็นรางประธานเลี้ยวซ้ายไปแยกตรงจุดตัดกับทางรถยนต์ เดี๋ยวผมต้องไปดูว่า รางมีการแยกตัวระหว่างไปตรัง กับ ชุมทางเขาชุมทองอย่างไร

[mirage_II]

ขอกางแผนที่ดาวเทียมบริเวณย่านสถานีรถไฟทุ่งสง และจุดแยกทางรถไฟด้านใต้ให้ดูกันก่อน พบว่าพื้นที่ระหว่างรางที่แยกออก ถูำกปิดล้อมด้วยถนนที่ออกมาจากในเมือง(เส้นที่ผมวิ่งมานั่นแหละ) ทำให้มีลักษณะสามเหลี่ยม ได้จัดทำเป็นสวนสาธารณะเฉลิมพระเกียรติ 6 รอบพระชนม์พรรษา เห็นจำนวนรางแล้วบอกได้ว่าใหญ่ที่สุดในภาคใต้เลย

ผมกลับออกมาตามถนนเลียบรางรถไฟเส้นเดิม เลี้ยวซ้ายข้ามรางเมื่อบรรจบกับถนนที่ออกมาจากในเมือง ข้ามรางไป 2 ชุด รีบจอดรถลงมาเก็บภาพ

หันไปข้างหลังจะเห็นรางที่ข้ามมี 2 ชุด มีจุดร่วมประแจอยู่ไปทางสถานีทุ่งสงเล็กน้อย


หันไปทางซ้ายตามรางแรกอันใกล้ผมที่สุด ที่มุ่งไปทางสถานีชุมทางเขาชุมทอง(ทิศตะวันออก) รางนี้จะวิ่งคู่ขนานกับถนนที่ผมจะไปอุโมงค์ช่องเขาด้วย

[mirage_II]

เดินข้ามรางแรกที่มุ่งไปสถานีชุมทางเขาชุมทอง แล้วมองตามรางโค้งไปทางซ้ายอีกที


ถัดมาทางขวาืมือเป็นป้ายชื่อสวนสาธารณะเฉลิมพระเกียรติ 6รอบพระชนม์พรรษา ที่เปิดเมื่อปีพ.ศ.2542


ถัดมาทางขวามืออีก ก็คือรางที่มุ่งไป จ.ตรังครับ

[mirage_II]

ผมยืนใกล้รางที่แยกไปตรัง หันกลับไปมองจุดแยกราง ดูแล้วอยู่ไกลเหมือนกัน ผมไม่มีเวลาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เพราะรถจอดไม่ค่อยเรียบร้อย จากตรงนี้มองเห็นอาคารเก่าที่ใช้รับส่งสินค้าได้ชัดเจน ภาพนี้ดูมีมิติดี เห็นไปถึงหอประแจปลายชานชาลาสถานีด้านใต้ที่ผมไปยืนถ่ายภาพเมื่อครู่นี้เลยครับ


ภาพบน : ต้องรีบเดินทางต่อละครับ ตอนนั้นเวลาประมาณเที่ยงครึ่งแล้ว ภาระกิจที่อุโมงช่องเขา จะเป็นอย่างไรก็ยังไม่ทราบ จะเดินลอดได้หรือไม่ หรือต้องไปหาทางเดินเข้ามาแค่ปากอุโมงค์ทั้งสองด้านกัน ในรูปจะเห็นหุ่นตัวตลกของหนังตะลุง "เท่ง" อยู่ที่ร้านตรงหัวมุมสามแยกจุดร่วมถนนที่มาจากในเมืองดังแผนที่ล่าสุดข้างบน
ภาพล่าง : เป็นถนนที่มุ่งไปยังอุโมงค์ช่องเขา(สาย 403) ที่คู่ขนานไปกับทางรถไฟ (ไม่ใช่ถนนหลักสาย 41 ที่วิ่งลงไปหาดใหญ่ แต่ถนนเส้นนี้ก็ไปบรรจบกับสายหลักตรงจุดตัดทางรถไฟพอดีด้วย) จากภาพจะเห็นชาวบ้านเล่นน้ำโดยตั้งเป็นสถานีอยู่ริมทางด้วย

[Air_Reservoir]

ขอตามเข้ามารับชมด้วยครับ กำลังสนุกเลย

[mirage_II]

ก่อนอื่นขอสวัสดีคุณบอล แชมป์รีวิวรถไฟอันดับต้นๆครับ ต้องขออภัยที่หยุดไป 2 - 3 วัน เพราะตรงกับเสาร์อาทิตย์พอดี วันนี้มาทำงานปุ๊บก็จัดเตรียมภาพย่อขนาดจากในเว็บพันทิปพร้อมแยกภาพ เพื่อจะได้ไม่เสียขนาดเนื้อหาในบางภาพ ในตอนนี้นับว่าเป็นหัวใจของทริปนี้ เพราะเ็ป็นการไปได้ชมอุโมงค์ช่องเขา อันเป็นอุโมงค์รถไฟแห่งสุดท้ายที่ถือว่าได้เคยไปเห็นมาจนครบแล้ว 7 แห่งทั่วประเทศไทย (อุโมงค์ที่เคยเดินลอดมาแล้ว 3 แห่งคือ เขาพังเหย, ปางตูบขอบ และ ห้วยแม่ลาน กับอุโมงค์ที่เห็นปากอุโมงค์ 2 ด้านแต่ไม่กล้าลอด 2 แห่งคือ เขาพลึง, พระพุทธฉาย และอุโมงค์ที่ไปเห็นเพียงด้านเดียวคือ ขุนตาน ซึ่งต่อไปจะต้องหาโอกาสไปดูอีกด้านให้ได้แต่ติดที่สะพานข้ามเหวนี่แหละ ทำให้ต้องคิดหนัก )

อุโมงค์ช่องเขาแห่งนี้ถือได้ว่าเป็นประตูสู่ภาคใต้เลยก็ว่าได้ เพราะเป็นอุโมงค์ที่จำเป็นต้องเจาะลอดเทือกเขาที่ขวางอยู่ ในขณะที่ทางรถยนต์สามารถตัดถนนให้ตีโค้งแคบๆ และลาดชันมากๆ ได้มากกว่า ซึ่งการไปอุโมงค์แห่งนี้ ก็ไม่ควรพลาดไปชมสถานีรถไฟช่องเขา ซึ่งอยู่ใกล้กัน เหมือนอุโมงค์พุทธฉาย ซึ่งไปแล้วรู้สึกชอบมาก กับบรรยากาศสบายๆ เหมือนอยู่บนเกาะสมุยที่มีต้นมะพร้าว ต้นหมากขึ้นมากมาย แต่ทางเข้านั้นซับซ้อนพอควร แทบจะเรียกได้ว่าไม่อยากติดต่อกับโลกภายนอกเลย

[mirage_II]

ก่อนอื่นผมต้องขอกางแผนที่เดินทางภาพรวม(อีกแล้วนะครับ) เพื่อให้เห็นจุดปฏิบัติการในทริปนี้ว่าอยู่ตรงส่วนไหนของประเทศไทย

แม้ว่าในตอนนี้จะเดินทางกันระยะสั้นๆ เพียงระยะทางประมาณ 12 กิโลเมตรจากสถานีทุ่งสง ถึงอุโมงค์ช่องเขา(แสดงด้วยเส้นสีม่วง) แต่เนื้อหานั้นกลับน่าสนใจจนยากแก่การตัดทอนออกไปเหมือนตอนอื่นๆ เพราะเป็นธรรมชาติสุดๆ ที่คนธรรมดาทั่วไปเขาไ่ม่ทำกัน(ต้องบ้ารถไฟให้มากพอถึงจะทำได้ )

[mirage_II]

กางแผนที่ใหญ่แล้ว ก็มากางแผนที่เล็ก เฉพาะจุดที่ปฏิบัติการกัน เป็นพื้นที่ทางทิศตะวันออกของเมืองทุ่งสง อันมีถนนสายสำคัญสาย 41 ที่ไปยังจ.นครศรีธรรมราชและล่องใต้ต่อไป อ.หาดใหญ่ โดยมีถนนสายเก่า สาย 403 วิ่งคู่ขนานกันไป ซึ่งมีทางรถไฟอยู่ตรงกลางระหว่าง 2 ถนนดังกล่าว



ต้องขออภัยที่แผนที่ต้องถูกแยกออกเป็น 3 ส่วน เพราะไม่สามารถนำมาต่อกันได้เนื่องจาก ขนาดที่เว็บบังคับไว้ไม่เกิน 640 จุดในแนวนอน เพื่อนๆ ต้องพยายามมองให้ต่อกันหน่อยนะครับ

จากภาพแผนที่ดาวเทียม(ระบบ 3 ส่วนไม่ใช่ระบบ 3 D ) ถนนสายเก่า 403 ที่ผมใช้วิ่งออกมาจากเมืองทุ่งสง นั้นนับเป็นถนนที่วิ่งใกล้กับทางรถไฟมากที่สุด จนมาสุดใกล้จุดตัดข้ามทางรถไฟเพื่อไปรวมกับถนนสายใหม่ 41 แล้วรวมกันไป จนแยกออกมาตรงทางสามแยกไป จ.นครศรีธรรมราช

งานนี้ GPS Pocket Map ของผมระบุตำแหน่งสถานีช่องเขาผิด จนต้องจอดรถถามชาวบ้าน ซึ่งตำแหน่งสถานีนั้นซับซ้อนเกินคาด (เกือบจะเหมือนสถานีบุใหญ่)

สำหรับการเิดินเข้าไปสำรวจอุโมงค์ช่องเขา (ซึ่งผมได้ตัดสินใจไม่เดินลอด เพราะเป็นอุโมงค์โค้ง มองไม่เห็นปากอุโมงค์อีกด้าน) จึงต้องหาทางเข้าปากอุโมงค์อีกแห่งซึ่งก็ได้บรรยากาศเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว แต่ก็ทำให้เสียเวลาในการเดินทางมากขึ้น จนไม่สามารถไปพักที่ จ.นครศรีธรรมราชได้ เพราะแฟนผมต้องการให้คืนนี้ไปถึงหาดใหญ่สักที (เดินทางมา 2 วัน 2 คืนแล้วยังไปไม่ถึงหาดใหญ่เลย )