ไปสัมผัสความสูงสุดเสียวของสะพานข้ามเหวขุนตานกัน

[mirage_II]

ถึงบ้านแม่ตาลน้อยแล้ว คำว่า"ตาล" นี้ต้องระวังในการเีขียนอยู่เหมือนกัน เพราะจะใช้คำว่า "ตาน" เฉพาะเกี่ยวกับรถไฟเท่านั้น คาดว่าเป็นคำเรียกมาแต่โบราณ จนมีการปรับปรุงใหม่เพื่อใช้ในทางราชการทั้งหมด แต่การรถไฟคงไม่อยากไปเปลี่ยนเอกสารทุกอย่าง เลยคงใช้คำเดิม จากภาพจะเห็นป้ายทางขวามือบอกทางไป "เรือจำลอง" ไม่รู้ว่าเป็นเรือขนาดใหญ่จำลองมาให้ดู หรือว่าเป็นสินค้าเรือจำลองเล็กๆ จำหน่ายกันแน่ ถ้าใครมีเวลาพอก็ลองแวะเข้าไปดูนะครับ ระยะทางแค่ 100 เมตรเอง


มาถึงแล้ว ข้างหน้าเพื่อนๆ หลายคนคงจำกันได้ว่าเป็นทางแยกขวาไปยังสถานีรถไฟแม่ตานน้อย ผมเองก็เคยมาแล้วเมื่อปีต้นปี 2553 ยังรู้สึกเหมือนไม่นานเลย


ลองพยายามมองผ่านแนวพุ่มไม้ทางขวามือ ก็จะพอเห็นอาคารสถานีสีสด คงทามาได้ไม่นานนัก ตอนผมไปยังดูเก่าๆเลย


ขับรถไปจอดใต้ร่มไม้ใหญ่ แล้วมองขึ้นไปสถานีแม่ตานน้อยอีกที ในมุมนี้พอเห็นได้เต็มๆ หน่อย ถ้าเวลาผมมีไม่จำกัดก็จะแวะเข้าไปทบทวนความทรงจำกันหน่อย

[mirage_II]

รำลึกถึงความหลังแล้วก็ออกเดินทางต่อ ผมรู้สึกชอบต้นไม้แถวนี้จัง ดูเหมือนอยู่ในป่าโบราณ ถ้าหากวันหน้ามีการขยายถนนแล้วถูกตัดออกก็คงรู้สึกเสียดายไม่น้อย แดดร้อนๆ มานั่งดื่มอะไรเย็นใต้ร่มไม้แถวนี้ดูจะมีความสุขไม่น้อย


ขับรถต่อมาอีกหน่อย ก็ขึ้นสะพานข้ามห้วยตาลน้อย มองไปทางขวามือจะเห็นสะพานรถไฟที่ข้ามห้วยแม่ตาลน้อยนี้ด้วย (ห้วยแม่ตาลน้อยนี้ เป็นลำน้ำที่ไหลเลียบถนนทางด้านขวามือ คั่นทางรถไฟมาตลอดตั้งแต่ผ่านแยกบ้านห้วยเีรียนโน้นแล้ว และมีการเลี้ยวมาลอดใต้ถนนก่อนหน้าถึงสถานีรถไฟแม่ตาลน้อย ซึ่งผมไม่ได้ถ่ายภาพมาให้ดู ก่อนจะเลี้ยวกลับไปอยู่ทางขวามือ ซึ่งลอดไปอยู่ทางขวาของทางรถไฟเลย) สังเกตุใต้สะพานรถไฟมีถนนลอดใต้ ฝั่งโน้นมีวัดแม่ตาลน้อยที่ถูกแนวป่าบังอยู่ (ถ้าดูจากภาพถ่ายดาวเทียมกูเกิ้ลจะเห็นหลังคาโบสถ์ชัดเจน)


เอ้า..ไปกันต่อครับ มัวเพลินชมธรรมชาติอยู่ เมื่อใดจะถึงอุโมงค์ขุนตานกันสักที.. ข้างหน้าผมอยู่ๆ มีอะไรโผล่ออกมา อ๋อ..รถไถนั่นเอง ผมเคยเจออะไรที่น่าตื่นตากว่านี้ครั้งหนึ่งแถวๆ มหาชัย คือเจอรถแบ็คโคโผล่ออกมาจากข้างทางที่มีต้นไม้สูง สักพักก็หดเข้าไปดูคล้ายกับปูเสฉวนยักษ์โผล่ออกมาจากเปลือกหอย...

[mirage_II]

แม้จะเข้ามาในเขตหมู่บ้าน แต่ก็ยังมีป่าอีกเยอะที่ต้องผ่านไปกว่าจะถึงอุทยานฯ ใครที่ชอบธรรมชาติมาแถวนี้รับรองไ่ม่ผิดหวัง


ไปอีกประมาณกิโลเมตรก็ถึงจุดสำคัญหนึ่งของชาวคนรักรถไฟ ที่ใช้เป็นจุดจอดรถลงเดินไปชมสะพานข้ามเหว ซึ่งจากตรงนี้ระยะทางตามรางรถไฟประมาณ 2.3 กิโลเมตรก็จะถึงสะพานคอมโพสิต (แต่ปัจจุบันมีทางลัดใหม่ ที่ใกล้กว่าเดิม อยู่ใกล้ทางเข้าอุทยานฯ ซึ่งเที่ยวนี้ผมได้ไปลองค้นหาและใช้เดินลงมาจากรางสำเร็จ)


แต่จะว่าไปแล้วทางขึ้นรางตรงนี้ก็ดูจะสะดวกกว่า เพราะทางลงด้านโน้นรกไปด้วยต้นไม้ เนื่องจากเป็นถนนที่เหมือนถูกทอดทิ้ง อีกทั้งผ่านด้านหลังที่ดินของชาวบ้าน อาจมีสุนัขเจ้าถิ่นออกมาแสดงพลังให้ดูได้

[mirage_II]

ลอดทางรถไฟออกมา ก็เจอซุ้มหมู่บ้าน "ปางปงปางทราย" แ้ม้จะเก่าแต่ก็ดูคลาสสิค ห่วงแต่จะหล่นลงมายามพายุฝนแรงๆ เท่านั้น แอบเห็นป้ายแนะนำเบอร์โทร "อุบัติเหตุ เจ็บป่วยฉุึกเฉิน 1669" ด้วย


ผ่านซุ้มหมู่้บ้านเข้าไป ถ้าหากมาครั้งแรกอาจมีงง เพราะถนนดูเหมือนจะเลี้ยวขวาข้ามสะพานไป (จำได้ว่ามาครั้งแรกของผม ตอนนั้นยังไ่ม่มีป้ายบอกทางไปอุทยานฯ ตรงนี้ ต้องจอดรถดูแผนที่กันพักหนึ่ง) แต่ถ้าใครมีเวลาแวะไปชมธรรมชาติที่อ่างเก็บน้ำปางปงก็ได้นะครับ ไม่ไกลนัก ประเมินจากแผนที่ดาวเทียมกูเกิ้ลก็น่าจะกิโลเมตรกว่าๆ หรือจะแวะไปไหว้พระที่วัดปางปงก็ได้ เหมาะสำหรับคนที่ชอบทำบุญกับวัดห่างไกลความเจริญ เพราะดูจะได้บุญแรงดี


ผ่านสามแยก ตรงนี้มีป้ายมากมายสารพัด แต่ที่น่าสนใจก็คือบอกระยะทางไปอุทยานฯ ดอยขุนตาลอีก 10 กิโลเมตร (ผมดันถ่ายไม่เห็นอีก ต้องไปค้นหาจากภาพใน Google Street)

[mirage_II]

มาถึงตรงนี้หลายคนที่ไม่เคยมาอาจคิดว่าใกล้จะึถึงอุทยานฯ แล้ว แต่ยังครับ ยังอีกไกล...พอดู


แต่ก่อนจะถึงอุทยานฯ ที่หมายถึง ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ต้องผ่านด่านก่อนครับ ที่ตั้งอยู่ตรงเขตอุทยานฯ พอดี หลายแห่งเราต้องเสียเงินผ่านเข้าตั้งแต่ด่านนี้เลย จะเข้าไปแล้วเปลี่ยนใจเลี้ยวกลับก็ต้องจ่ายครับ นับว่าไม่ค่อยยุติธรรมเลย แ่ต่ด่านอุทยานฯ ที่นี่ฟรีครับ ผ่านเข้าออกได้ไ่่่ม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมใดๆ จนกระทั่งถึงตัวศูนย์บริการนั่นแหละ จะมีด่านอีกชั้นที่เก็บค่าธรรมเนียม

จากภาพจะเห็นซอยแยกทางซ้ายมือเ้ข้าไปข้างในหมู่บ้าน ทางนี้แหละจะพาเข้าไปยังทางลัดเดินไปสะพานคอมโพสิตได้ ผมบังเอิญถ่ายไว้ตอนขาเข้าที่ยังไม่ทราบตำแหน่งทางออกมา จนกระทั่งไปสำรวจสะพานคอมโพสิตกลับมานั่นแหละจึงจะทราบ


ข้ามสะพานข้างหน้าก็จะถึงด่านทางเข้าอุทยานฯ ด้านใต้ หรือที่เรียกว่าด่่านปางทราย แล้วครับ สังเกตุป้ายชื่อห้วยทางซ้ายมือดีๆ เขาจะพิมพ์ตก "ห้วยแม่ตาล" ไปเป็น "ห้วยแม่ตล" ฟังดูแล้วเหมือนจะมีกลิ่นตุๆโชยมา เพื่อความแน่ใจว่าต้นไม้บังไ่ม่ชัดหรือเปล่า ลองเข้าไปดูภาพใน Google Street ก็ยืนยันเช่นกันว่าพิมพ์ผิดครับ

[mirage_II]

การได้เห็นเครื่องกั้นด่านปิดแบบนี้ทำให้รู้สึกไม่ค่อยเป็นมิตรนัก เหมือนจะห้ามเราเข้าไป หรือต้องเสียค่าธรรมเนียมอะไรหรือเปล่า ผมเลยลงรถไปคุยกับ จนท.ด่าน ซึ่งก็สอบถามกันตามปกติ แล้วก็อนุญาตให้ผ่านไป แต่การลงไปสอบถามครั้งนี้ทำให้ได้มิตรภาพเพิ่มขึ้นมา ซึ่งมีผลตอนผมเดินลัดลงจากสะพานคอมโพสิตมาแล้ว ช่วงเย็น ที่ได้เจอจนท.ด่านคนเดิม ท่านได้ให้ความช่วยเหลือผมในเรื่องจัดหารถมอเตอร์ไซด์ไปส่งให้ที่สถานีรถไฟขุนตาน มิฉะนั้นกว่าจะเดินเท้าตามทางเข้าไปคงจะเกิน 2 ทุ่มเป็นแน่แท้ (ยิ่งในสภาพขาอ่อนเพลียด้วย คงน่ากลัวไม่น้อย)


นี่แหละครับ จนท.ด่านอุทยานฯ ใจดีมีอัธยาศัยดี ไม่นึกว่าจะได้กลับมาเจอเขาอีกตอนเย็น


ผ่านเข้ามาในเขตอุทยานฯ แล้วครับ ไว้พรุ่งนี้มาต่อกัน มีอะไรน่าสนใจในเส้นทางถนนเลียบรางรถไฟนี้ก่อนจะถึงสถานีรถไฟ คอยติดตามชมกันนะครับ

[milkonline]

ถนนลักษณะนี้ผมชอบมากๆครับ โดยเฉพาะถนนหลวง เวลาผ่านเส้นทางแล้วรู้สึกสดใสดี

แต่ไม่มีระบบส่องสว่างตามเส้นทาง ก็น่ากลัวไม่น้อยในช่วงกลางคืนนะครับ
_________________
N-Scale model train lovers.

[Nakhonlampang]

[black_express]

อ่า...ไปหลายคนก็หลายเรื่องราวล่ะครับ ดีที่ทุกคนชอบนั่งรถเดินทาง เลยไม่มีปัญหา

เรื่องหลักกิโลยักษ์ เข้าใจว่า คงสร้างราวๆ ปี 2550 - 2551 ครับ ถ้าเทียบจากวาระดำรงตำแหน่งของ ผู้ว่าฯ ดิเรก ก้อนกลีบ (ต้องขอโทษด้วยครับที่ผมลงนามสกุลของท่านผิดเป็น ถึงฝั่ง ตอนนี้กลับไปแก้ไขแล้ว) เพราะในปีแรกท่านคงไม่ทันสร้างอะไรแน่ๆ

หลักกิโลยักษ์นี้ มีความสูง 14 เมตร กว้าง 7 เมตร สร้างขึ้นโดยท่านผู้ว่าฯ ดิเรก ซึ่งมีเหตุผลว่าต้องการกระตุ้นให้ประชาชนเห็นความสำคัญของจังหวัด ที่เดิมเคยเป็นศูนย์กลางทางการค้าของภาคเหนือมาก่อนที่จะไปอยู่เชียงใหม่ ใช้เงินจากกองทุนพัฒนาพื้นที่รอบโรงไฟฟ้าแม่เมาะ ที่ตั้งกองทุนขึ้นมาเยียวยาผู้ที่ได้รับผลกระทบ รวมเป็นเงินก่อสร้างกว่า 3 ล้านบาท บนที่ดินของกรมทางหลวงเอง

คุณหนุ่ม เป็นชาว อ.ห้างฉัตร ครับ ดังนั้น ภาพและเรื่องราวที่ได้เห็นในเว็บไซต์ จึงมาจากสถานที่อันคุ้นเคยนั่นแล

สะพานรัษฎาภิเษก ห้ามไม่ให้รถหกล้อขึ้นไปวิ่งผ่านครับ สมัยก่อน ผมไปกับรถบรรทุกของหน่วยงานราชการเดิม ไม่ทราบว่าไปหลงถนนตรงไหน ผ่าขึ้นบนสะพานเฉยเลย ดีที่ไม่มีตำรวจแถวนั้น ไม่งั้นคงคุยกันยาว

[mirage_II]

สวัสดีครับ คุณ milkonline : จะว่าไปแล้วสำหรับถนนในชนบทที่ไ่ม่มีแสงไฟฟ้านี่ คนที่รู้สึกกลัวจะเป็นคนต่างถิ่น แต่คนแถวนั้นเขาเคยชิน และเผลอๆ มีบ้านคนซ่อนอยู่หลังแนวไม้แถวนั้นด้วย แต่ที่อันตรายจริงๆ ก็คือตอนกลางคืนที่ฝนตกนี่ อาจขับรถตกข้างทางได้ถ้าไ่ม่ระวัง เพราะเส้นขอบทางไม่มี(ถูกต้นไม้ขึ้นบัง) เสาสะท้อนแสงก็ไม่ค่อยเห็น และอีกเรื่องถ้ารถเสีย... ละคงลำบากไม่น้อย

สวัสดีคุณหนุ่ม : เรื่องแสงไฟส่องถนนนี่ ขนาดถนนใหญ่เองก็ไม่ได้มีตลอด มีแค่ตรงทางแยกร่วมเท่านั้น เพราะเป็นการสิ้นเปลืองพลังงานด้วย เนื่องจากคนที่จะใช้รถใช้ถนนก็มักมีไฟฉายกันเองอยู่แล้ว หลักๆ ที่จะมีไฟส่องสว่างก็คือ มีบ้านคนอยู่ริมถนน ถ้าหากถนนไหนมีบ้านคนตลอดแนว ก็จะมีไฟส่องให้ตลอดทางเช่นกันครับ

สวัสดีพี่ตึ๋ง : อันนี้จริงเลยครับ ครอบครัวแฟนผมเขาชอบนั่งรถจริงๆนะครับ ขอให้ได้นั่งก็พอใจ ยิ่งเป็นตอนกลางคืน(หัวค่ำ) ด้วยเพลินดี ไม่ร้อนเหมือนตอนกลางวัน ช่วงที่ผมไม่ได้ไปไหนนานเป็นเดือน บางทีไปธุระแค่บางบัวทอง เขาก็มาขอนั่งไปด้วย ส่วนการแวะลงไปตามจุดที่เที่ยว บางคนกลับไม่ลงรถอีก ขนาดไปวัดแท้ๆ บางครั้งยังบอกไหว้ในรถก็พอ
ขอบคุณข้อมูลเรื่องหลักกิโลยักษ์ครับ ก็น่าแปลกจริงๆที่ไม่ีมีประวัติบันทึกลงในที่ใดชัดๆว่า วันเดือนปีอะไรที่มีการสร้าง หรือทำพิธีเปิด และยิ่งดูแปลกอีกตรงที่เอางบพัฒนาพื้นที่รอบโรงไฟฟ้าแม่เมาะมาทำ ในอันที่จริงคงเป็นการแบ่งเอามา เพราะถ้าเอามาทั้งหมดคงโดนสอบสวนแล้ว ฟังดูแล้วไม่รู้ว่าท่านทำคุณหรือโทษกับชาวลำปางกันแน่ แต่ถ้าให้ผมคิด ผมว่าทำคุณ เพราะถือเป็นวิสัยทัศน์ระยะยาว เพียงแต่ไม่ได้ของบมาทำเรื่องนี้โดยตรง (ซึ่งอาจไม่ได้รับการอนุมัติ) เท่านั้น

เรื่องการห้ามรถบรรทุกผ่านสะพานรัษฎาภิเศกนั้น ตอนผมไปก็ไม่ทราบว่าห้าม เพียงแต่พอข้ามไปก็รู้สึกว่าแคบน่าจะมีการห้ามรถบรรทุกผ่าน แต่ก็ไ่ม่เห็นมีป้ายห้ามอะไร จนพี่มาบอกว่ามีการห้าม และถือว่าผิดกฏจราจร ก็เลยกลับมาดูภาพเดิม จึงเห็นว่ามีป้ายห้าม แต่มาติดอยู่ก่อนถึงสี่แยก

ถ้าผมไม่ได้ถ่ายภาพมาก็จะคิดว่าไม่มีป้ายจริงๆ ความจริงน่าจะเป็นการห้ามรถกว้างกว่าที่ำกำหนดผ่าน เพราะรถปิ๊คอัพก็บรรทุกได้ รถสี่ล้อใหญ่ก็มีขนาดกว้างเกิน หรือไม่ก็บอกว่าผ่านได้เฉพาะรถสี่ล้อเล็ก