ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[mirage_II]

เลยแยกซ้ายที่ไปข้ามรางรถไฟ ก็เป็นบรรยากาศเงียบๆ แบบธรรมชาติสวนสาธารณะ มาถึงตรงนี้ ถ้าไม่มีแผนที่บอกทาง ก็จะไม่รู้ว่ามีสถานีรถไฟอยู่ข้างในครับ อันเป็นสาเหตุหนึ่งที่ผมแสดงภาพทางเข้าอย่างละเอียด ก็เพราะหาสถานียากนั่นเอง


โอ..ถึงแล้วครับ สถานีรถไฟบ้านปิน เกือบสุดถนนเลย มีเครื่องกั้นเข้าลานจอดรถหลังสถานีด้วย ทำให้รู้สีกแปลกใจว่าฝั่งตรงข้าม(ขวามือ) ก็มีลานกว้างเช่นกัน ทำไมสถานีเขาต้องหวงที่จอดรถด้วย คาดว่า อาจมีการจัดกิจกรรม หรือตลาดนัดทางขวามือในบางวัน ทำให้รถเข้ามาจอดหลังสถานีกันมาก จนไม่เหลือให้คนที่เขามารับส่งผู้โดยสารรถไฟใช้จอดได้กระมัง แต่ตอนนี้ว่าง ไม่มีรถจอดทั้งที่หลังสถานีและลานทางขวามือเลย (โชคดี ถ้ามาแล้วเจอแบบ สถานีรถไฟเก่าสงขลา ก็ลำบากแน่นอนละครับ)


ผมรีบกลับรถไปจอดฝั่งตรงข้ามสถานี มีลำห้วย ชื่อ "ลาน"อยู่อีกด้านด้วย(สังเกตุรั้วกั้น) ตรงนั้นมีทั้งร่มต้นไม้และเก้าอี้นั่งชมวิว เหมาะแล้วที่จะให้ชาวสมาชิกได้รอที่นั่น จนผมถ่ายภาพสถานีเสร็จ ส่วนใครจะเข้าห้องน้ำ ก็ข้ามมาที่สถานี กันตามอัธยาศัยครับ


ส่วนตรงปลายถนน มีทางเล็กๆ เข้าไปบ้านคนข้างใน และเป็นทางตัน เพราะถูกห้วยลาน ทางขวามือ โอบล้อมไว้จนถึงทางรถไฟ ทางซ้ายมือเลยครับ ส่วนลานจอดรถหลังสถานี นี้จะอยู่สูงกว่าถนนข้างล่าง ต้องขึ้นบันไดขึ้นไปครับ อ้อ..เรื่องพื้นที่สูงต่ำนี้ ทำให้นึกถึงตอนน้ำท่วมปี 2554 หรือเป็นเพราะว่า มีรถหนีน้ำเข้ามาจอดหลังสถานีกันมาก จนทางสถานีต้องทำเครื่องกั้นไว้ก็เป็นได้

[mirage_II]

หันไปทางสถานีที่ผมจะขึ้นไปสำรวจอย่างละเอียดครับ มองดูจากตรงนี้แล้วคล้ายกับกล่องของขวัญปีใหม่เลยนะครับ จะเห็นว่ามีบันไดขึ้น 2 ด้าน และทางลาดขึ้นทางซ้ายมือ ที่รถขึ้นไปได้ครับ


ลองเก็บภาพแบบมุมกว้างพานอรามาดู แต่จะได้ภาพเล็กอย่างทีเห็นเพราะข้อจำกัดความกว้างของภาพให้แค่ 640 พิกเซล ซึ่งจะเห็นซอยเข้าไปบ้านคนที่เป็นทางตัน ทางขวาของภาพนะครับ


อีกภาพมุมกว้าง ที่ต่อจากภาพบนไปทางซ้ายมือครับ คือจะเห็นทางเข้ามา ซึ่งมีถนนเล็กๆ ต่ออ้อมบ้านข้างหน้านี้ไปทางซ้าย เลาะริมห้วยเพื่อไปยังหมู่บ้านข้างใน ซึ่งเขาสามารถวิ่งตัดออกไปตรงทางที่เข้ามาได้ด้วย ถนนทางซ้ายนี้ เขาคงทำไว้ให้ชาวบ้านในนั้นที่ลงรถไฟมา จะได้ไม่ต้องอ้อมไปเข้าตรงปากทางเข้านะครับ


ได้เวลาขึ้นไปชมสถานีกันแล้วครับ จะว่าไปแล้วสถานีแห่งนี้ก็เหมือนสถานีแห่งความฝันนะครับ ยิ่งได้เห็นภาพของคุณหนุ่มที่ไปคราวนั้นด้วย สายหมอกทำให้สวยเหมือนอยู่ยุโรปเลย แสดงดังภาพข้างล่างนี้ครับ

ทำให้รู้สึกตื่นเต้น พอสมควร แม้ว่าฤดูกาล และเวลาที่ผมไป นั้นจะคนละเรื่องกันก็ตามครับ

[mirage_II]

เดินขึ้นมาตรงกลางลานหลังสถานีแล้วครับ อาคารสถานีข้างหน้านี้ดูผสมๆ กันระหว่างคสล.ไม้นะครับ โดยดูเหมือนจะเอียงไปทางขวาเล็กน้อย
(ผมคิดมากไปหรือเปล่านี่..) มีช่องเดินผ่านอาคารอยู่ทางขวา(ด้านใต้) ซึ่งทั้งสองด้านนอกอาคารก็ีมีช่องทางเดินลัดไปชานชาลาเช่นกันครับ อืมม..ดูลวดลายที่ผนังข้างบนแล้ว นึกออกแล้วว่า เหมือนยุ้งข้าวในยุโรปเลยนะครับ


มองต่อไปทางซ้ายมือ (ด้านเหนือ) จะเห็นอาคารสวยหลังเล็กอยู่ใกล้ชานชาลารถไฟ ซึ่งก็คือห้องสุขาครับ ซึ่งได้ปรับปรุงซะสวยทั้งข้างในและข้างนอกเลยครับ มีช่องทางเดินลัดไปยังชานชาลา หรือห้องน้ำได้สะดวกดีครับ มุมนี้ดูเป็นมุมพักผ่อนะนครับ มีทั้งศาลานั่งพักผ่อน และ้ร้านค้า ซึ่งตอนนี้เย็นมากแล้วก็คงปิดไปตามระเบียบนะครับ อ้อ..เหลือบเห็นอาคารสีขาวๆ มีลวดลายโครงสร้างเช่นกันอยู่ถัดไป ทราบจากกระทู้คุณหนุ่ม บอกว่าเป็นห้องเก็บสินค้าและพัสดุ


กวาดสายไปไปทางขวามือ(ด้านใต้) บ้าง จะเห็นอาคารเล็กๆ อยู่ใกล้กับอาคารสถานี มีช่องว่างระหว่างอาคารไว้ให้เดินลัดไปยังชานชาลาสถานีได้ ถัดไปก็มีอาคารไม้อีกแห่งปิดอยู่ ถัดมาทางขวามือ เจออาคารไม้เล็กๆ เก่าๆ คาดว่าจะเป็นห้องสุขาเก่า เพราะสมัยก่อนไม่นิยมสร้างสุขาไว้ใกล้บ้าน มันเหม็น และไม่น่ามอง แต่เดี่ยวนี้เปลี่ยนไปแล้วครับ ห้องสุขาบางแห่งกลับกลายเป็นสิ่งที่ดึงดูดลูกค้ากันไปแล้ว


กวางกล้องต่อไปทางขวามือ ก็คือหันกลับมายังทางที่เดินขึ้นมานั่นเอง มุมนี้แอบเห็นทางเดินข้ามมห้วยลานไปยังฝั่งตรงข้าม ที่เป็นลักษณะฝายน้ำล้น ซึ่งผมเห็นไม่ถนัดและไม่ได้เดินไปสำรวจตรงนั้นใกล้ๆ เลยไม่ทราบว่ารถยนต์สามารถวิ่งผ่านไปได้หรือเปล่า เพราะเห็นแต่คนมาเดินเล่นกันเท่านั้นครับ


เอ้า..หมุนตัวถ่ายภาพไปทางขวาอีก ซึ่งก็วนกลับมายังทางรถเราวิ่งเข้ามานั่นเอง ก็จะเห็นเครื่องกั้นรถเข้ากับช่องประตูทางเดินเข้า กับช่องทางเดินขึ้นมาผ่านบันไดอีกแห่งอยู่ใกล้กัน ครับ และตรงนี้พอจะเห็นแนวถนนที่อ้อมบ้านที่เห็นแล้ววนขวาเลียบห้วยลานไปยังหมู่บ้านข้างใน

ซึ่งพื้นที่บริเวณข้างหลังสถานีบ้านปินนี้ ผมไม่เคยเห็นใครถ่ายมาลง เลยเอามาให้ดูซะเยอะเลยครับ มันเป็นสถานที่น่าพักผ่ิอนหย่อนใจมากครับ

[mirage_II]

ช่องทางเข้าสถานีรูปโค้งนี้ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังจะเข้าถ้ำเลยนะครับ มีที่นั่งอยู่ทางขวามือเป็นม้าหินยาว เป็นส่วนที่พักผู้โดยสาร สามารถมองทะลุไปยังชานชาลาหน้าสถานี เลยไปถึงหอประแจฝั่งโน้นเลยครับ


เข้ามาข้างใน ทางซ้ายมือเป็นเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว ตกแต่งด้วยสีสรรฉูดฉาดบาดตาบาดใจเหลือเกิน ช่องเคาน์เตอร์เป็นลวดลายไม้สลักสีขาวงดงามมาก แต่...ทางซ้ายมือมีป้ายกำหนดเวลาเดินรถที่ใช้เครื่องพิมพ์สีอย่างง่ายๆ ลองเข้าไปดูเวลาเดิน หรือ จอดรถที่สถานีแห่งนี้สักหน่อยครับ เริ่มจากขาขึ้นก่อน

ในวันๆ หนึ่งมี 5 ขบวนที่จอด จากทั้งหมด 6 ขบวน คือมีขบวนหมายเลข 1 กรุงเทพฯ-เชียงใหม่ ไม่จอด นับว่าแปลกเหมือนกัน ทั้งๆ ที่มีรถด่วนพิเศษเหมือนกันที่แวะจอดอยู่ 2 ขบวน


มาทางด้านล่องบ้าง ก็มี 5 ขบวนเช่นกันที่แวะจอดรับส่งผู้โดยสาร ซึ่งขบวนหมายเลข 2 เชียงใหม่-กรุงเทพฯ เพียงขบวนเดียวที่ไม่จอดสถานีแห่งนี้

และนับเป็นเรื่องบังเอิญที่ สองขบวนที่ไม่จอด เป็นขบวนหมายเลข 1 กับ 2 ซึ่งเสมือนถือว่าเป็นสุดยอดของขบวนรถเลยนะครับ

[mirage_II]

หันหลังมาฝั่งตรงข้ามกับ ด้านเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว ก็เป็นช่องทางเดินออกทรงโค้งเช่นกัน แต่มีบอร์ดประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับ การรับส่งสินค้า ตามคอนเซ็ป "เพียงคืนหนึ่งก็ถึงแล้ว"(ไม่รู้ว่าเลียนแบบคำขวัญของสายการบินแห่งหนึ่งว่า "เพียงงีบหนึ่งก็ถึงแล้ว" แต่ถ้าจะดัดแปลงให้ดูทะลึ่งหน่อย ก็คือ "เพียงคืนหนึ่งก็ถึงสวรรค์" ) มาวางขวางทางไว้แทน จะเห็นเครื่องชั่งสินค้าวางอยู่ด้วยครับ นับว่าเป็นเครื่องชั่งแบบเดิมที่ยังอยู่ในสภาพดี


หันไปมองช่องทางที่เดินเข้ามา คือด้านหลังสถานีอีกที จะเห็นลานโล่งด้านหลัง เลยไปถึงรถผมที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ไกลๆโน้นครับ จากภาพจะยังเห็นสาวคนเดิมนั่งโทรศัพท์อยู่ เมื่อรวมกับแสงเงาและความโค้งของช่องทางเดินเข้า ก็ชวนให้รู้สึกวังเวงเหมือนกันนะครับ


ออกจากถ้ำ..(เพราะความโค้งของช่องทางเข้าออกนี่แหละ) เดินหน้าต่อไปยังชานชาลากันดีกว่าครับ มองเห็นหอประแจชัดเจน ด้านหลังมีรถซ่อมบำรุงจอดอยู่ด้วย แถมมีไม้หมอนคสล. อยู่หลายกองเลย

[mirage_II]

ก้าวออกมาจากส่วนห้องพักผู้โดยสาร มองไปทางซ้ายจะเป็นส่วนหน้าของอาคาร มี 2 ห้อง คือ ห้องจำหน่ายตั๋วล่วงหน้า กับ ห้องประแจ ครับ


ทางขวามือ จะเป็นชานชาลา พร้อมที่นั่งรอรถโดยสารโล่งๆ ครับ แต่ที่ชื่นชอบและประทับใจคือ พื้นปูด้วยกระเบื้องสีเข้ม ดูราวกับพื้นห้องโถงบ้านหลังใหญ่ ที่น่าถอดรองเท้าไปวิ่งเล่นเลยครับ ในมุมมองนี้จะเห็นห้องเก็บของทางขวามือ ที่เป็นไม้ซี่กรงโปร่ง ซึ่งบางสถานีก็ใช้เก็บเครื่องชั่ง บางสถานีก็เก็บรถต๊อก แต่ที่นี่ผมไ่ม่ได้ชะโงกเข้าไปดู เพราะไม่เห็นอะไรสะดุดตานัก


เนื่องจากสถานีแห่งนี้ ผมอยากมานานแล้ว จึงต้องเก็บรายละเอียดให้มากสักหน่อย หันกลับไปทางส่วนหน้าสถานีอีกครั้ง เริ่มจากห้องจำหน่ายตั๋วล่วงหน้า มองเข้าไปรู้สึกเหมือนอยู่ในตึกอำนวยการโรงพยาบาลศิริราช (หน้าพระรูป พระบรมราชชนก) เลยนะครับ (ตอนเด็กๆ ผมไปบ่อย ก็ไปไหว้ สมเด็จพระราชบิดา เพราะคุณแม่ยกให้เป็นลูกท่านตั้งแต่เล็ก) โดย สังเกตุจากความโค้งของขอบประตูหน้าต่างข้างบนทั้งสามด้าน ยิ่งมีม้านั่งไม้อีก...ชวนให้มีความสุขลึกๆ อย่างบอกไ่ม่ถูกครับ


ห้องถัดไปเป็นห้องประแจอย่างที่ทราบกันแล้ว แต่ดูแล้วกลับแตกต่างกับห้องจำหน่ายตั๋วล่วงหน้ามาก เป็นรูปแบบการก่อสร้างสมัยใหม่แบบเรียบๆ(เหลี่ยมๆ) จนผมคิดว่าเป็นการสร้างต่อเติมในภายหลังนะครับ

[mirage_II]

เดินมาจนเกือบถึงขอบชานชาลา มองไปฝั่งตรงข้าม ที่มีหอประแจ สังเกตุดีๆ จะไม่มีเส้นลวดดึงประแจแล้ว แสดงว่าไม่ได้ใช้งาน เป็นแค่หอสูงไว้มองดูไกลๆ เท่านั้น เพราะัคันโยกประแจมาอยู่ตรงห้องส่วนหน้าสถานี อย่างทีเ่ห็น นั่นเป็นข้อสนับสนุนที่ว่า ห้องประแจนี้ต้องสร้างในภายหลัง จากย้ายลงมาจากหอประแจฝั่งตรงข้ามแน่นอน. ส่วนรางที่เห็นมี 2 รางคือ รางหลีกอยู่ใกล้ชานชาลา และ รางประธานอยู่ถัดไป ซึ่งมีชานชาลากลางระหว่างรางอยู่ด้วย (ในความเป็นจริง ยังมีรางอยู่ข้างหลังหอประแจอีกมากกว่า 1 ราง ใช้สำหรับจอดพักรถสินค้า ซึ่งตอนนี้มีรถซ่อมบำรุงทางจอดอยู่)


มองไปทางซ้ายอันเป็นทิศตะวันตกเฉียงเหนือ จะพบว่า ส่วนหน้าอาคารสถานีได้กินพื้นที่ชานชาลาไปกว่าครึ่ง เหลือทางเดินไว้ให้ และมีการประดับของสวยๆ ไว้ด้านหน้าด้วย มุมนี้ได้เห็นป้ายชื่อสถานีแบบป้ายแสงสว่างห้อยลงมาด้วย ซึ่งผมคุ้นตากับป้ายนี้ เพราะปกติมักจะมากับขบวนรถที่ผ่านสถานีนี้ตอนกลางคืน ปลายรางด้านนี้จะมุ่งไปเชียงใหม่ครับ ซึ่งสถานีถัดไปก็คือ สถานีผาคัน ใกล้ๆ กับที่หยุดผาคอ ที่เราเพิ่งไปสำรวจมาก่อนหน้านี้แหละครับ


มองไปทางขวามือ ก็จะเห็นรางและชานชาลา ไปจนถึงป้ายชื่อสถานีด้านใต้ที่ปักอยู่ตรงชานชาลาระหว่างรางโน้นครับ


หันหลังกลับไปดูทางห้องพักผู้โดยสารที่ผมเดินผ่านมาอีกที ซึ่งเป็นทางด้านหน้า มีพระบรมฉายาลักษณ์ และ ป้ายรายชื่อ จนท.สถานีแบบห้อยลงมาอย่างสวยงามครับ แต่สังเกตุที่พื้น จะเอียงไปทางซ้ายเล็กน้อย คงเพื่อให้น้ำฝนได้ไหลออกไป หรือไม่ก็เป็นการทรุดของพื้นดินทางซ้าย ซึ่งห่างจากตัวอาคารที่มีฐานรากแน่นหนากว่าครับ

[ksomchai]

สวยงามมากครับสำหรับสถานีบ้านปิน เคยแต่นั่งรถไฟผ่าน ผู้โดยสารขึ้น-ลงที่นี่มาก ถ้ามาจากกรุงเทพ ฯ
ผู้โดยสารลงที่นี่เกือบครึ่งขบวนเลยละ ขาเข้ากรุงเทพ ฯ ก็เช่นกันถึงบ้านปิน ที่นังแทบจะเต็มทุกที่นั่ง ลงรถไฟที่นี่ไปแพร่คงใกล้กว่าลงที่เด่นชัยนะ ครับ

ไม่ทราบมีภาพ บรรยากาศของเมืองบ้านปินไหมครับ อยากจะลองลงมาสำผัสบรรยากาศที่นี่สักครั้ง โดยเฉพาะช่วงหน้าหนาว
นั่งรถไฟผ่านหมอกลงหนาสวยงามจริง ๆ ครับ ที่นี่ ไม่ทราบมีบ้านพักหรือรีสอร์ทให้เช่า หรือเปล่า ครับ รวมทั้งสถานีที่ท่องเที่ยวใกล้เคียง
และมอเตอร์ไซด์รับจ้าง


ขอบคุณมาก ครับ ที่นำภาพสวย ๆ และข้อมูลรายละเอียดของสถานีบ้านปินมาให้ชมกัน
_________________

[black_express]

สภาพสถานีบ้านปิน ทำให้ผมนึกถึงสมัยเด็ก นั่งรถเร็ว ข.38 (ในขณะนั้น) จากสถานีนครลำปางบ่ายสามโมงครึ่ง มีพ่วง 2 โบกี้ อ้อ...เป็นม้าไม้นะครับ ลากด้วยหัวรถจักรดีเซล GEK ที่กำลังใหม่ปิ๊งในขณะนั้น ลัดเลาะไปตามเส้นทางในเขาราวๆ บ่ายสี่โมงครึ่ง มาถึงสถานีบ้านปิน บรรดาผู้โดยสารต่างซื้อข้าวแกงใส่กระทงกับน้ำดื่มใส่กระบอกไม้ไผ่มาบรรจุลงท้องตามระเบียบ เพราะอาหารมื้อต่อไปที่พอหาซื้อได้ คือ ข้าวต้มไก่ ที่สถานีศิลาอาสน์ เวลาสามทุ่มเศษ ซึ่งมีรถจักรไอน้ำนำตู้โดยสาร บชส.รอพ่วงอีก 1 โบกี้ ซึ่งมีพ่วงที่สถานีเด่นชัยอยู่ 2 โบกี้ก่อนหน้านั้น

บางวัน มีรถจักรไอน้ำทำขบวนรถสินค้าจากศิลาอาสน์จอดเคื้ยวเอื้องควันโขมงรอทางอยู่ตรงที่รถบำรุงทางในภาพครับ บริเวณที่กองหมอน คสล.วางเรียงกันอยู่นั้น เมื่อก่อนเป็นกองฟืนหลายาวเหยียด แถมมีแท่นงวงเติมน้ำตั้งอยู่อีกแท่นหนึ่งด้วย

เนื่องจากชาว อ.ลอง เดินทางโดยรถยนต์ไม่ค่อยสะดวกทั้งไปตัวจังหวัดแพร่ หรือลงไป อ.วังชิ้น เพราะเป็นเส้นทางลูกรัง (ยังไม่มีทางหลวงสายเด่นชัย - ลำปาง) จึงเป็นแฟนที่เหนียวแน่นของการรถไฟฯ จนบัดนี้ หากมีขบวนรถระหว่างบ้านปิน ไปกรุงเทพฯ เพิ่มอีีกสักหนึ่งขบวน ผมคิดว่าไม่ขาดทุนแน่ๆ

ความยาวของขบวนรถเร็วสมัยนั้น จากกรุงเทพฯ มีเพียง 12 โบกี้ครับ 1 บสพ. + 11 บชส.ม้าไม้ + 1 บชท. ตัดพ่วงตามสถานีรายทางที่ ศิลาอาสน์ เด่นชัย และนครลำปาง เหลือไปถึงปลายทางเพียง 6 โบกี้เท่านั้น

[mirage_II]

คุณสมชายครับ ชื่อสถานีบ้านปินนี้ ตอนแรกๆ ผมฟังเป็น บ้าบิ่น แอบคิดว่าคงมีขนมบ้าบิ่นขายกระมัง สำหรับระยะทาง ระหว่างสถานีบ้านปินไป จ.แพร่ จากแผนที่ข้างล่างดูไกลกว่า ระยะทางระหว่างสถานีเด่นชัยไป จ.แพร่นะครับ แถมผ่านภูเขาด้วย ผู้โดยสารน่าจะเป็นคนแถวอำเภอลอง กับ ที่อำเภอวังชิ้นนะครับ เพราะสมัยก่อนยังไม่มีถนนสาย 11 เด่นชัย-ลำปางด้วย


สำหรับบรรยากาศเมืองบ้านปินนั้น ผมถ่ายมาแ่ค่เส้นทางเข้าสถานีเท่านั้น แต่โดยทั่วไป ถ้าดูจากภาพถ่ายดาวเทียม ชุมชนก็อยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟบ้านปิน จะมีห่างหน่อยก็คนละฟากถนน คือ ชุมชนบ้านบนเหนือ ที่ทางเข้าอยู่ตรงข้ามวัดโพธิ์บุปผาราม ครับ

สำหรับที่พัก โอ..เป็นสิ่งที่ผมต้องการมากในทริปนี้ ผมไม่ทราบและหาแถวๆ อำเภอลองไ่ม่เจอ เมื่อคืนก่อนก็เลยต้องขึ้นไปพักที่ลำปาง และย้อนลงมาอีกทีครับ ส่วนสถานที่ท่องเที่ยว ก็อุทยานฯ ดอยผากลอง ที่มีภูเขาประการัง อยู่เลย บ้านปินไปทาง จ.แพร่ ตามถนนสาย 1023 ประมาณ 20 กิโลเมตร ซึ่งใกล้ๆ กันก็มีสวนหินมหาราช ที่มีหินรูปแปลกๆ โผล่ขึ้นมาจากดินด้วยครับ ส่วนแก่งหลวงที่เป็นส่วนหนึ่ง อุทยานฯ ดอยผากลองนั้น อยู่คนละด้าน ก็คือต้องผ่าน อ.ลอง อย่างที่ผมไปมาเมื่อวาน ซึ่งจะมีถ้ำเอราวัณสวยๆ ให้ดู ต้องจ้างเรือชาวบ้านข้ามแ่ม่น้ำยมไปดูครับ

พี่ตึ๋งครับ รถเร็ว ข.38 ปัจจุบันผมค้นข้อมูลดู ทำไมย้ายไปอยู่ภาคใต้ สุไหงโกลก-กรุงเทพฯ ไปได้ละครับ แต่พี่บรรยายได้เห็นภาพเลยละครับ เพราะผมก็เคยเห็นบรรยากาศแบบนั้น แต่ไม่ใช่ช่วงทางเหนือ เป็นช่วงอยุธยา ที่มีขนมขาย ชอบที่สุดคือไอศกรีมกระทิปั่นสีขาวๆ ที่เสียบหลอดให้ หาไม่ได้แล้วในปัจจุบัน ผมยังนึกกังวลอยู่ว่า ผู้โดยสารบนรถไฟนี่เหมือนต้องฝากท้องไว้กับ คนขายอาหารเร่ขายตามสถานี ถ้าหากรถเสียเวลา หรือเสีย เกิดอุบัติเหตุ คงได้หิวค้างแน่นอน หรือไม่ของหมด รถแน่น คนขายไ่ม่เดินมาทางนี้ พอจะเดินมารถออกอีก เฮ้อ.. แต่บางสถานี คนขายก็ขึ้นมาเดินขายบนรถเลย พอถึงสถานีถัดไปก็ลง แล้วก็หาขบวนรถใหม่ย้อนกลับมาสถานีเดิมอีกที