ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[mirage_II]

ยังไม่ออกไปที่ราง สำรวจแถวๆอาคารสถานีกันให้ครบถ้วนก่อน เดินกลับมาดูห้องพักผู้โดยสารในมุมเฉียงๆ ครับ ชอบใจเจ้าช่องเข้าออกที่โค้งๆ นี้จัง น่ารักดีครับ เหมือนบ้านดินที่เขาปั้นเลย


ด้านข้างอาคารสถานีบ้าง ดูเหมือนสิ่งที่เิพิ่มเข้ามาภายหลังจริงๆครับ ห้องพักผู้โดยสาร แต่พอมาเจอถังเก็บน้ำ ทาสีหวานแหว๋วอีก (แต่ก่อนเป็นสีขาวล้วน ดูเหมือนสิ่งแปลกปลอม) เข้าท่าจริงๆ นี่มันของเล่นเด็ก ขนาดยักษ์หรือเปล่านี่ ส่วนชั้นบน ตรงนี้เห็นว่าส่วนหลังยังไม่ได้ทาสี ทาแต่ส่วนหน้า สำหรับหลังคาเป็นแบบกระเบื้องลอนคู่ธรรมดา ถ้าให้เจ๋ง ต้องเป็นซีแพค แต่น้ำหนักจะมากกว่า อาจต้องสร้างโครงหลังคาใหม่ที่แข็งแรงกว่านี้ด้วย อันจะทำให้ค่าใช้จ่ายเยอะขึ้นไปอีก

โอ..ผมเพิ่งเห็นช่องเข้าที่ซ่อนอยู่หลังถังเก็บน้ำ ตอนถ่ายภาพไม่ทันได้สังเกตุ ช่องนี้เลยไม่ได้ภาพมาพิสูจน์ว่าสามารถทะลุเ้ข้าไปข้างในได้ไหม ใครผ่านไปช่วยชะโงกเข้าไปดูให้หน่อยนะครับ


กลัับมายังด้านหลังสถานีี ส่วนช่องทางเดินเข้าก็เห็นในตอนแรกแล้ว แต่ส่วนอาคารสองชั้น ยังเห็นไม่ชัดครับ ลวดลายโครงสร้างผนังนี้มีเฉพาะชั้นสองนะครับ ตรงๆ ไขว้เป็นรูปตัวเอ็กซ์ธรรมดาไม่พอ ยังมีการทำอ่อนช้อยอีก เนื่องจากยังไม่ได้ทาสีใหม่ เลยเห็นแนวไม้ฝาเป็นซี่ๆในแนวตั้งด้วย แอบเห็นหัวไม้รอดที่ไว้วางไม้พื้น เรียงรายกันโผล่ออกมาจากคานล่างด้วยครับ เป็นยืนยันว่า ชั้นบนเป็นไม้ ชั้นล่างเป็นปูน แต่สีทำให้ดูกลมกลืนเหมือนเป็นปูนทั้งอาคาร


ย้ายมาดูด้านข้างอาคารด้านเหนือกันบ้าง จะเห็นความงามของลวดลายด้านข้างชัดเจน และความพยายามสร้างชั้นล่างให้กลมกลืมกับชั้นบน แต่ก็ยังแตกต่างกันอยู่ดีระหว่างปูนกับไม้ครับ ด้านนี้จะเ็ห็นชัดในเรื่องลวดลายไม้ฉลุสีขาวเหนือประตูหน้าต่างครับ แต่..อ๊ะ.. ทำไมหน้าต่างห้องประแจจึงไม่มีล่ะ อ๋อ.. แต่ก่อนคงเป็นที่โล่งแล้วเขามาต่อเติมให้เป็นห้อง เลยไม่ได้ทำลวดลายฉลุนี้ไว้ด้วย ครั้นจะไปตามช่างที่สร้างอาคารนี้ตอนแรก ก็คงไม่มีใครอยู่แล้ว..

[mirage_II]

ชอบนักลายสลักเหนือประตู ก็เข้าไปดูใกล้ๆซะเลย ดูเหมือนเข้าไปอยู่ในพิพิธภัณฑ์เลย จะเห็นส่วนล่างของภาพ ซึ่งแสดงว่า ไม่มีการจัดฉาก ถ่ายกันสดๆ แบบมีอะไรก็เอามาให้เห็นกันในสถานการณ์จริง เลยครับ


หันหลังไป ตรงกับอาคารเก็บสินค้าพอดีครับ ซึ่งผมได้แสดงให้เห็นว่า ชานชาลาอยู่ด้านขวาของภาพนะครับ


ถัดไปทางขวาของภาพบน ก็ืืคือ อาคารห้องสุขานะครับ สร้างด้วยปูน แต่ทาสีให้มีลวดลายโครงสร้างสอดคล้องกับอาคารอื่นๆ ครับ


มองมาทางขวาอีก ก็คือทางเข้าไปชานชาลาสถานี มีการทำเป็นซุ้มเล็กๆ มีป้ายห้อยอยู่(ในวงกลมสีม่วง) ผมขยายภาพดูในภาพเล็กบนซ้าย พบว่าคำภาษาอังกฤษไม่ตรงกับภาษาไทยเลย..แฮ่ะๆ

[mirage_II]

มาดูข้างหน้าอาคารสถานี แบบหน้าตรงกันก่อนนะครับ ถ่ายจากชานชาลากลางระหว่างราง จะเห็นว่าอาคารชั้นสองเอียงไปทางขวา (หรือด้านเหนือ) อย่างที่เห็นจากด้านหลังตอนจอดรถแล้วครับ มีการประดับส่วนหินเล็กๆ ข้างหน้าแนวน่ารักๆ ด้วย มีกระถางต้นไม้พิมพ์ตัวอักษร W E L C O M E วางไว้เรียงลดหลั่นกันลงไป หลังคาชานชานลานี้ดูเหมือนพื้นผิวคมมีดที่ตัดแบ่งอาคารระหว่างชั้นล่างกับชั้นบนเลยนะครับ


เห็นป้ายชื่อสถานีเล็กๆ ข้างหน้าอาคารสถานี ก็รู้สึกอยากถ่ายภาพตัวเองไว้เป็นที่ระลึกบ้างครับ


หันหลังไป ด้านหน้าหอประแจ ดูดีๆ จะเ้ห็นตัวอักษรสีขาวติดลอยไว้ เป็นชื่อภาษาอังกฤษของสถานีครับ เป็นเสาธงหน้าสถานีครับ ประดับด้วยกระถางดอกไม้ ที่ไม่ค่อยมีดอก วางเรียงรายอย่างง่ายๆ อ้อ..ยังมีกระถางโปร่ง ที่ใส่หลอดไฟไว้ข้างใน เสียดายไม่ได้เห็นตอนเปิดไฟ เพราะต้องรอให้มืดก่อน

[black_express]

ตั้งแต่การรถไฟฯ เปลี่ยนหมายเลขขบวนรถ ข.37/38 กลายเป็นหมายเลขขบวนรถด่วนสายใต้ไปแล้วครับ

ส่วนขบวนรถเร็ว จะเริ่มต้นด้วยเลขสามหลัก ส่วนขบวนรถหวานเย็นจะเป็นเลข 201 ผมคนสมัยเก่าเลยสับสนกับหมายเลขขบวนรถจนบัดนี้

[mirage_II]

ขอบคุณพี่ตึ๋งที่เข้ามาเพิ่มเติมให้ครับ ว่ารถไฟได้มีการเปลี่ยนระบบตัวเลขเที่ยวการเดินทางใหม่ทั้งหมด ที่ผมสะกิดใจคือ ข.38 เป็นขบวนเคยตกเหวมรณะนั่นเอง


มองไปทางด้านเหนือ ตรงชานชาลากลางนี่ จะเห็นว่าป้ายชื่อสถานีอยู่ไกลน่าดู แต่สักครู่ผมจะพาเดินไปถึงตรงนั้น ซึ่งจะเห็นถนนตัดข้ามรางอยู่ด้วย


หันไปทางทิศใ่ต้บ้าง ซึ่งดูจะใกล้กว่าด้านเหนือ อย่างน้อยปลายหลังคาชานชาลาก็อยู่ตรงนี้เอง เดี๋ยวผมจะเริ่มเดินสำรวจไปทางนี้ก่อนนะครับ


เดินข้ามรางกลับไปยังชานชาลาติดอาคารสถานี เพราะจะมีสิ่งสำคัญต่างๆ ให้ดูด้วย เริ่มจากแผนที่.. ติดอยู่กับบอร์ด ที่เป็นส่วนหนึ่งของเก้าอี้นั่ง เข้าใจคิดออกแบบดีจัง เป็นแผนที่แสดงสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดแพร่ แต่ไม่บอกชื่อ มีเพียงสัญญลักษณ์ดาวแดงกับตัวเลขเท่านั้น ความจริงอาจมีชื่อสถานที่ท่องเที่ยวแต่เลือนลางไปหมดแ้ล้ว ต้องนึกกันเอาเองนะครับ


ถัดไปเป็นอาคารร้านค้า ซึ่งมีเคาน์เตอร์ด้วย คาดว่าเป็นร้านอาหาร หรือไม่ก็แผงหนังสือ แต่ไม่ได้ใช้งาน อาจเป็นด้วยว่าเก่าเกินไป หรือไม่ก็อยู่ห่างออกไปจากชานชาลา คนที่จะไปซื้อของก็ต้องเิดินตากแดดตากฝนไป

[mirage_II]

หันมาทางรางเล็กน้อย ก็จะเห็นเสารับส่งห่วงปลอดภัยตั้งอยู่ นับเป็นส่วนหนึ่งของระบบอาณัติสัญญาณโบราณ แต่ทำให้ได้เห็น พขร. หรือ ชค. ได้โผล่ออกมาโชว์ลีลา การโยนและคว้าห่วงให้เห็นกัน ถือเป็นการได้ออกกำลังกายและกระตุ้นประสาทให้ตื่นตัวระหว่างการเดินทางไปด้วย ไม่งั้นเราได้แต่เห็นหน้าพวกเขาผ่านกระจกรถเท่านั้น


คราวนี้ก็มาถึงคิว ป้ายสถานีข้างเคียง ซึ่งจะบอกระยะห่างไว้ด้วย สถานีแก่งหลวงล่องไปอีก 16.919 กม. กับ สถานีผาคันขึ้นไปอีก 14.599 กม. ใกล้เคียงกัน ที่สำคัญได้ผ่านสถานที่สำคัญทั้งสองฝั่งเลย คือ สะพานห้วยแม่ต้าข้ามแม่น้ำยม กับ อุโมงค์ห้วยแม่ลาน ตามลำดับครับ และตรงหน้าป้ายตรงกับตำแหน่งวางกระถางต้นไม้พอดี เลยต้องเก็บภาพให้ครอบคลุมฐานกระถางด้วยครับ


เดินมาเกือบสุดชานชาลาแล้ว ปกติตรงปลายชานชาลาจะมีป้ายชื่อสถานีปักอยู่ แต่สถานีแห่งนี้ ป้ายได้ปักอยู่ตรงชานชาลากลางโน่นครับ ต้องเดินไปอีกหน่อย แต่ที่น่าสนใจคือ หม้อ..เอ๊ย..ถังเก็บน้ำสีดำขนาดใหญ่ ที่เคยใช้เก็บน้ำเติมหัวจักรไอน้ำนั่นแหละครับ ในปัจจุบันยังมีเหลือให้เห็นในหลายๆ สถานี ไม่รู้ว่าเคยมีใครรวบรวมไว้บ้างหรือเปล่า ว่าอยู่ที่สถานีใดบ้าง และสถานีใดมีมากกว่า 1 ถังครับ


ข้ามรางไปยังชานชาลากลางแล้ว ใกล้จะถึงป้ายชื่อสถานีด้านใต้แล้วครับ

[mirage_II]

เดินเลยป้ายไปดูอีกด้านกลับเข้ามายังสถานี เนื่องจากป้ายปักอยู่ชานชาลากลาง เลยอาจดูแปลกๆ ไปจากสถานีทั่วไปที่ป้ายปักอยู่ชานชาลาติดอาคารสถานีครับ


แต่ถึงอย่างไรก็ได้ชื่อว่า ผมมาถึงแล้ว สถานีรถไฟบ้านปิน บางทีก็นึกถึงปิ่นโตเหมือนกันนะครับ


หันไปดูทางปลายรางไกลๆ ด้านทิศใต้ (ความจริงคือ ทิศตะวันออกเฉียงใต้ ครับ) ที่มุ่งไปยังสถานีแก่งหลวง โดยรางที่ผมยืนอยู่คือ รางประธาน โดยมีรางหลีกจากด้านติดอาคารสถานีเข้าไปรวมกัน ก่อนถึงประแจรวมรางมีป้ายขาวๆ เล็กระบุว่า "ที่หยุดรถจักร" ซึ่งก็คงกะให้พอดีกับที่ตู้โดยสารส่วนใหญ่จะตรงกับชานชาลาพอดี แต่แน่นอนว่า ตู้ที่อยู่ใกล้หัวจักรก็ต้องลงเดินบนคันทางข้างล่างเอง


ลองซูมเข้ามาใกล้ๆ จะเห็นว่ามีสะพานข้ามห้วยลานอยู่ถัดจากประแจรวมรางไปเล็กน้อย และก็ยังเห็นประแจอีกตัว ที่เป็นรางหลีกด้านซ้าย อันเป็นรางสำหรับขบวนรถที่จอดนานๆ เช่นตู้สินค้า ในภาพจะเห็นป้ายเตือนอีก 3 แผ่นเล็กๆ ลองขยายภาพดู เป็นสัญญลักษณ์รถไฟขึ้นเนิน กับ กำหนดความเร็วสูงสุดที่รถวิ่ง 75 กม./ชม. สำหรับรถทั่วไป 70 กม./ชม. สำหรับรถบรรทุกสินค้า ครับ

[mirage_II]

หันกลับไปเก็บภาพสถานีบ้านปิน แบบมีองค์ประกอบครบสมบูรณ์ขึ้นมาอีก คือต้องมีถังน้ำสีดำขนาดยักษ์อยู่ด้วยครับ


ลองซูมภาพเฉพาะถังน้ำสีดำอันโตชัดๆ สักภาพครับ บังเอิญติดภาพ สทล.หมายเลข 563/16 ไปด้วย เป็นการระบุพิกัดที่ตั้งไปในตัวครับ


ซูมที่ถังน้ำแล้ว ก็หันมาซูมรางประธานที่ผ่านหน้าอาคารสถานี สักหน่อย ที่ชอบคือ ตัวถ่วงสายสลิงให้ตึง ที่วางเรียงกัน ตอนเด็กๆ ผมจินตนาการว่าเหมือนตัวจิงโจ้ครับ


มองไปยังฝั่งตรงข้ามสถานี ซึ่งเป็นย่านรางหลีกสำหรับรถสินค้า หรือรถที่จอดนานๆ มี 3 ราง โดย 2 รางใกล้ๆ ผมตั้งให้ว่าเป็นราง 3 กับ ราง 4 จะสำหรับจอดนานๆ ยาวหน้าสถานีไปรวมกับรางประธานทางด้านโน้น แต่ราง 5 นั้นจะเป็นรางที่พุ่งเฉียงออกไปจากประแจ ซึ่งใช้สำหรับขึ้นลงสินค้า ที่มากับรถบรรทุกนั่นเอง เลยไปจากรางที่ 5 มีถนนคู่ขนานที่มาจากจุดตัดข้ามรางด้านเหนือของสถานี และมาสิ้นสุดแถวๆ นี้เอง โดยมีสะพานเล็กๆ ข้ามห้วยเล็กๆ (ที่แยกมาจากห้วยลานอีกที) ไปยังกลุ่มบ้านที่อยู่คนละฝั่ง

[mirage_II]

กลับมาที่ป้ายด้านใต้ เก็บภาพในมุมมองแปลกๆ อีกสักภาพครับ ซึ่งภาพนี้เหมือนตัวสถานีอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมใต้ป้ายเลยนะครับ


เริ่มเดินกลับไปทางสถานีครับ กำลังจะถึงปลายชานชาลาด้านใต้ ซึ่งปกติจะมีป้ายชื่อสถานีปักอยู่ เลยดูโล้นๆ ไปหน่อย บางสถานีใหญ่ๆ เช่น สุราษฎร์ธานี จะมีป้ายปักอยู่ัทั้งบนชานชาลากลาง กับ ชานชาลาติดอาคารสถานีเลยครับ


เดินใกล้เข้าไปอีก... เก็บภาพตั้งแต่ ร้านค้าติดชานชาลา ที่ปิดอยู่เข้าไปเลย เห็นพื้นปูกระเบื้องแล้วชอบมาก เ็ป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้อยากมาที่นี้ด้วยนะครับ ถ้าจะให้เจ๋ง น่าจะปูตรงชานชาลากลางด้วยเลยครับ


ใกล้อาคารสถานีแล้ว ในมุมเฉียงนี้ เป็นมุมเสมือนผมมากับขบวนรถไฟ ที่กำลังเข้าจอดที่รางประธานเลยครับ

[mirage_II]

หันมามองข้างหน้า ตรงชานชาลากลางที่เดินบ้าง มีม้าหินที่ทำด้วยขอนไม้อยู่หลายตัว วางเรียงสลับกับกระถางต้นไม้ ไปตลอดแนว ดูๆ แล้วมีขนาดพอๆ กับไม้หมอนของราง แต่อยู่ในสภาพดี


เดินมาถึงหน้าอาคารสถานี ก็เป็นจุดเดิมที่เคยถ่ายไว้ตอนแรก จึงขอเน้น เฉพาะผนังด้านหน้า ที่มีช่องหน้าต่างของห้องประแจ และ สวนประดับเล็กๆ ที่เรียงกระถางเรียงกัน ดังภาพ


เดินข้ามรางกลับมาดู สวนประดับนี้ใกล้ๆ มีรูปปั้นดินเผาตัวการ์ตูน เล็กๆ วางไว้บนก้อนหินสีขาวด้วย น่ารัก และดึงดูดให้คนอยากถ่ายภาพจริงๆ ครับ


ถัดมา ด้านข้างอาคาร ก็มีสวนหิน รูปปั้นผู้หญิงกำลังชูมือทั้งสอง ถวายอะไรสักอย่างครับ โดยมีแผ่นป้าย "ตำนานบ้านปิน" ติดให้อ่านอยู่ด้วย ซึ่งจะอยู่ติดกับซุ้มทางเดินกลับไปยังหลังสถานี ที่ผมถ่ายภาพมาแล้วเมื่อครู่ ครับ