ตลุยป่าตามรอยรถไฟไปเนินมรณะ586-588(ผาคอ-ปางป๋วย)

[mirage_II]

กำลังผ่านทางเข้าศูนย์อนุรักษ์ช้างไทย ที่มีการสร้างซุ้มประตูด้วยท่อนไม้สีแดง คล้ายพะเนียด แถมมีแผ่นป้ายขนาดใหญ่ สมกับขนาดของช้างด้วย (เพิ่งสร้างได้ไม่นาน เพราะในกูเกิ้ลสตรีทที่ไปถ่ายเมื่อปี 2555 ยังไม่เสร็จเลยครับ)


ถัดไปอีกประมาณครึ่งกิโลเมตรก็เจอทางเข้าศูนย์ฯ อีกแห่ง ซึ่งถนนข้างในเชื่อมต่อถึงกันครับ สาเหตุหนึ่งที่ผมแสดงทางเข้าศูนย์อนุรักษ์ช้างไทย ก็เพราะถนนข้างในสามารถเชื่อมต่อกับถนนที่ไป อุทยานฯ ดอยขุนตาล ก่อนถึงสถานีรถไฟแม่ตาลน้อยได้ครับ มิฉะนั้นเราต้องเข้ามาตั้งแต่ อ.ห้างฉัตรโน่นครับ


เลยมาประมาณ 3 กิโลเมตร ถ้าดูแผนที่ก็จะเริ่มเป็นสีเขียว เขตอุทยานฯ ดอยขุนตาล ถนนฝั่งตรงข้ามเริ่มยกระดับขึ้นสูงกว่าฝั่งนี้ ถ้าไม่สังเกตุก็จะไม่รู้เลยนะครับ


กำลังอยู่ในช่วงต่างระดับมากที่สุด ที่ถนนฝั่งตรงข้ามอยู่เหนือหัวเราหลายเมตร เป็นเพราะอยู่เชิงลาดของภูเขา การจะขยายถนนให้กว้าง 4 เลน จึงต้องยอมให้ถนน 2 ฝั่งสูงไม่เท่ากัน ก็คือเป็นถนน 2 เส้นแยกอิสระนั่นเองครับ

[mirage_II]

ไปอีกเกือบๆ 3 กิโลเมตรก็ถึง "ศูนย์บริการทางหลวงขุนตาน" ซึ่งยังไม่ถึงเขตรอยจังหวัดนะครับ ข้างหน้ามี สถานีตำรวจทางหลวงห้างฉัตรสีเหลืองสดใส ถัดไปก็เป็นทางเข้าศูนย์บริการฯ วึ่งมีการนำเอาซุ้มเป่าลมมาวางให้เป็นที่สังเกตุ ดูๆ ไปก็น่ารักดีครับ แต่ปกติผมก็ไม่ค่อยรู้สึกอยากจะแวะเพราะยังติดภาพด่านตรวจ ซึ่งกลัวว่าเข้าไปแล้วจะโดนตรวจโน้นตรวจนี่ ต่างกับ ปั๊มที่เข้าไปแล้วอิ่มทั้งรถทั้งคนครับ


เลยมาก็เป็นภูเขาเช่นเดิมครับ แต่ถนนกว้างเลยดูไม่สูงชันอะไร รถทำความเร็วได้สบายๆ ครับ


มาเจอกำแพง หรือพนังกันดินและหินไม่ให้ตกลงมาบนถนน เพราะถนนช่วงนี้ได้ขยายเป็น 3 ช่องทางให้รถช้าๆ ได้ชิดซ้ายอย่างสบายใจครับ


พ้นแนวกำแพงกันดินถล่มมาก็ถึงเขตรอยต่อจังหวัดลำปางกับจังหวัดลำพูนทันที ซึ่งทางด้านซ้ายมือ (ทิศตะวันตก) มีศาลเจ้าพ่อขุนตาลอันศักดิ์สิทธิ์ (ให้ดูที่รูปปั้นสัตว์ต่างๆ ที่เขานำมาแก้บนว่าเยอะแค่ไหน) ส่วนทางขวามือฝั่งตรงข้ามเป็นวิหารพระศรีสามเมือง ซึ่งข้างในประดิษฐานพระพุทธรูป 3 องค์สีทองอร่ามครับ และถัดไปก็เป็นป้อมยามตำรวจทางหลวง กับห้องน้ำสาธารณะครับ เมือดูจากแผนที่ แล้วจะเหมือนกับว่า ทางการตั้ืงใจให้เป็นจุดพักรถที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกันกับศูนย์บริการทางหลวงขุนตาลที่อยู่ขาขึ้นนะครับ โดยอยู่ห่างกันประมาณ 5 กิโลเมตร

[mirage_II]

ช่วงนี้เป็นทางลงเขาแ้ล้ว แต่ไม่ลาดชันเท่าใดนัก ใช้ความเร็วกันสบายๆครับ


ถือว่าสุดแนวเขาแล้วเป็นทางตรงไปไกลพอสมควร เหลือบเห็นป้ายบอกระยะทาง ลำพูนอีก 30 กิโลเมตร และเชียงใหม่อีก 54 กิโลเมตร แต่ภาพมัวจัง เพราะป้ายยังอยู่อีกไกล เข้าไปดูที่กูเกิ้ลสตรีทก็ยังไม่มีป้ายบอกทางจุดนี้ซะด้วยครับ (กูเกิ้ลบันทึก พ.ศ.2555)


มาอีกไม่ไกล ก็สังเกตุเห็นร้านกาแฟ "Delizia Garen" ผมก็เพิ่งเห็นครั้งนี้เอง ถ้าผ่านตอนเช้าๆ คงจะดีมาก ได้สดกาแฟแก้ง่วงไปด้วยนะครับ เพราะตอนนี้เที่ยงตรงพอดี ต้องรีบไปก่อนละครับ


เจอวิวถนนเหมือนทางใต้เข้าแล้ว คือมีแนวต้นไม้อยู่ช่องกลางระหว่างถนน และมีต้นสนอยู่ริมถนนข้างหน้า

[mirage_II]

ผ่านวัดบนเนินเขา มีซุ้มทางเข้าที่มีป้ายชื่อวัดห้อยลงมา ขยายดูก็ไม่เห็น เลยขอพึ่งกูเกิ้ลสตรีทสักหน่อย เลยได้ภาพป้ายชื่อ "วัดทาดอยแก้ว" ชัดๆ มาให้ดูกันครับ


ประมาณครึ่งกิโลเมตรก็ ผ่านสะพานข้ามห้วยแม่ทา เลยมาอีก 400 เมตรก็ถึงแยกเข้าที่พักริมทาง "รัชมังคลาภิเษก" ที่ดูจากข้างนอกก็ไม่ทราบ จนมาเห็นในแผนที่กูเกิ้ลครับ จากภาพจะเห็น จนท.ตำรวจกำลังเดินเข้าไปข้างใน ซึ่งตอนที่เห็นนั้น ผมเองก็ไม่ทราบว่าข้างในมีอะไรอยู่ เพราะป้ายข้างหน้า กลับเป็นป้ายบอกระยะทางไปสถานีรถไฟแม่ทา และหลักกิโลใกล้ๆ กันก็บอกระยะทางไป อ.แม่ทา กับ แยกเข้า จ.ลำพูน ที่มีชื่อว่า "แยกดอยติ"ครับ


อีกครึ่งกิโลเมตร ก็ถึงสะพานข้ามทางรถไฟ มีป้ายบอกทางแยกซ้ายไปยังสถานที่ต่างๆ มากมายครับ


ลงสะพานมาเล็กน้อย ก็เห็นป้ายบอกทางไป อุทยานฯ ขุนตาน กับ อุโมงค์ขุนตาน ซึ่งต้องกลับรถข้างหน้า ตรงลับโค้งพอดี ก็นับว่าอันตรายพอสมควร ที่พอพ้นโค้งก็จะเจอรถที่รอกลับรถในช่องทางขวา แต่ถ้าแถวจอดรอไม่ยาวก็มีทางเบี่ยงขวาให้ครับ ซึ่งทางหลวง น่าจะมีการสร้างทางลอดใต้สะพาน หรือเกือกม้าบ้าง จะเพิ่มความปลอดภัยให้เยอะเลย โดยเฉพาะในช่วงวันหยุดยาวเทศกาลครับ

[KT-Station]

ขอเกาะรถไปด้วยคนครับ
_________________
“ที่นี่.. สถานีอุดรธานี”
“กรมหลวงประจักษ์สร้างเมือง ลือเลื่องแหล่งธรรมะ อารยธรรมบ้านเชียงมรดกโลกห้าพันปี ธานีผ้าหมี่ขิด ธรรมชาติเนรมิตทะเลบัวแดง”

[black_express]

ช่วงทางลาดลงเขาจากดอยขุนตาลลงสู่ อ.แม่ทานี่แหละครับ ที่นักซิ่งหลายคนบึ่งกันลงมากันถึง 140 - 160 กม./ชม.ก็มี

วันดีคืนดี ลูกพี่ตำรวจทางหลวงซุ่มรองาบเหยื่อ และก็สมประสงค์ด้วยครับ

[mirage_II]

สวัสดีครับคุณ KT-Station ด้วยความยินดีให้ติดตามครับ กระทู้ยังไม่ใกล้จะจบนะครับ คงเลยปีใหม่ไปสัก 2 เดือนนะครับ

พี่ตึ๋งครับ นี่แหละครับ ที่ไหนมีความสะดวกสบาย ความประมาทก็จะตามมาด้วยเสมอครับ ถ้าถนนยังเป็นหลุมๆ บ่อๆ พวกจอมซิ่งนี่ เห็นขับกันไม่เกิน 30 กม./ชม. เพราะรถพวกนี้มักจะโหลด ซึ่งแพ้หลุมบ่อ อย่างมาก สมัยเส้นทาง ตากฟ้า-อินทบุรี ยังไม่ได้ปรับปรุง รถผมคันเก่า เจ้าิมิตซูฯ มิราชนี่แหละ แซงมาเกือบทุกคันแล้ว ยกเว้นพวกกระบะ ต้องยอมให้เขา จอมลุยจริงๆ (ระบายแค้นครับ ที่ถูกเขาแซงตอนทางเรียบมาโดยตลอด)

มาต่อกันครับ จากภาพก่อนหน้า ที่เราเห็นป้ายเตือนให้กลับรถไป อุทยานฯ ขุนตาน ต้องเตรียมชิดซ้ายออกทางคู่ขนานทันที เพราะจะมีเลยจากจุดกลับรถกลางถนนไปประมาณ 200 เมตร แล้วก็ไม่มีให้อีก จนเลยทางแยกเ้ข้า อ.แม่ทาไปเลยครับ ยกเว้นว่าจะไปหาที่กลับรถย้อนมาอีก หรือไม่ก็ไปหาซอยข้างหน้าเื่พื่อวิ่งถนนข้างในวกกลับมาอีก ถ้าให้ชัวร์ ตอนลงจากสะพานข้ามทางรถไฟ จะมีซอยแยกซ้ายซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นถนนคู่ขนานเส้นนี้ ตามแผนที่ข้างล่างครับ

ซึ่งเส้นการเดินทางของผมสีเขียวเข้มนะครับ ถ้าผมรีบออกมาถนนคู่ขนานแต่แรก ก็จะแวะพิพิธภัณฑ์ภูมิปัญญาชาวบ้านได้ ครับ ดูจากแผนที่ ทำให้ทราบว่า สถานีรถไฟแม่ทา หรือ ศาลาแม่ทา นั้นอยู่ใกล้ทางหลวงสาย 11 นิดเดียวจริงๆ ครับ


ตอนนี้เราก็ออกมาวิ่งถนนคู่ขนานแล้วครับ จะเห็นป้ายบอกทางแยกเข้าสถานีรถไฟแม่ทาข้างหน้า ซึ่งนับเป็นป้ายล่วงหน้าค่อนข้างไกล (ประมาณ 100 เมตร) เพราะตรงทางแยกเข้ากลับไม่มีป้ายบอกยืนยันอีกครั้ง เป็นสามแยกโล่งๆ เลย


ระยะทางจากจุดที่แยกออกมาทางคู่ขนานกว่าจะถึงแยกเข้า อ.แม่ทา ยาวเป็นกิโลเมตรเลยนะครับ ในภาพเราได้มาถึงแยกซ้ายเข้า อ.แม่ทา แล้วครับ จะเห็นป้ายบอกทางมากมาย แต่ไม่มีป้ายบอกทางไป สถานีรถไฟหนองหล่มเลย ขนาดป้ายเล็กๆ ใกล้แยกนั้นก็บอกทางไป วัดพระธาตุดอยแต ดังภาพขยายให้เห็นนะครับ

[mirage_II]

เลี้ยวซ้ายเข้ามาประมาณกิโลเมตรครึ่ง สุดโค้งพอดี ก็เห็นป้ายเตือนระวังทางรถไฟตัดข้ามข้างหน้า อีกประมาณ 600 เมตรก็ถึงแล้วครับ


ถึงแล้วครับ จุดตัดข้ามทางรถไฟเสมอระดับ ต้องใช้ความระมัดระวังกันหน่อย แม้จะมีเครื่องกั้นที่ไม่ได้ยกลงก็ตาม ให้คิดเผื่อไว้ว่า อาจกำลังเสียอยู่ก็ได้


เลยทางข้ามรถไฟไป จะสังเกตุเห็นทางแยกขวา ซึ่งเป็นเส้นทางเลียบทางรถไฟที่เราจะไปกัน เผื่อได้เห็นรถไฟผ่านมาสักขบวนก็คุ้มแล้วครับ


มองทางซ้าย ที่มุ่งไปสถานีศาลาแม่ทาครับ


ทางขวาบ้าง ที่มุ่งไปสถานีหนองหล่ม ต้องใช้ความสามารถเฉพาะตัวเหมือนกันในภาพถ่ายภาพขณะรถชะลอบนรางรถไฟแบบนี้ เพราะจะจอดก็ไม่ได้ รถหลังก็วิ่งตามมา แต่เจ้ากล้องนี่ซิ มักสร้างปัญหาให้ กว่าจะโฟกัส ปรับแสงอัตโนมัติ ก็ใช้เวลาหลายวินาทีเลย
ว่าแต่ในมุมมองของภาพนี้ เหมือนกับผมนั่งมากับท้ายขบวนรถไฟเหมือนกันนะครับ

[mirage_II]

เลี้ยวขวา เ้ข้าถนนเลียบทางรถไฟ เป็นถนนลาดยางมะตอยที่ปรับปรุงแล้ว เีรียบดีมาก


มองไปทางขวามือ จะเห็นรางรถไฟคู่ขนานกันไป


ถนนบางช่วงก็หักเลี้ยวออกมาจากแนวทางรถไฟแบบมุมฉาก 90 องศาเลย แล้วก็หักกลับเข้าไปเช่นเดิม จนในที่สุดก็มองไม่เห็นรางรถไฟแล้ว เพราะมีห้วยตู๊ด ขวางอยู่ครับ


ข้างหน้าสุดทางแล้ว เจอถนนตัดขวางซึ่งคือถนนเส้นเดิมที่ตรงมาจากจุดข้ามทางรถไฟ(มาจาก อ.แม่ทา) ให้เลี้ยวขวาไปทาง อ.ป่าซาง ครับ

[mirage_II]

เลี้ยวขวามาทาง อ.ป่าซางได้ประมาณ 600 เมตร ก็เลี้ยวขวาเข้าซอย ไป หมู่บ้านหนองหล่ม เป้าหมายทางรถไฟของเรา พอดีมีรถส่งสินค้าพวกขนมขบเคี้ยวเลี้ยวเข้าไปพอดี ร้านค้าจะอยู่ไกลแค่ไหน ก็มีของกินเหมือนที่กรุงเทพฯ ก็เพราะรถส่งของพวกนี้แหละครับ


เลี้ยวเข้าไป มีบ้านคนเยอะเหมือนกัน แต่เป็นแบบพื้นเมืองเดิมๆ นะครับ


้เข้ามาได้นิดเดียวก็พ้นแนวบ้านคนแล้ว เจอป้ายบอกระยะทางไป หมู่บ้านหนองหล่ม หลบอยู่ใ่นพงไม้ข้างทาง ระบุว่าอีก 5.846 กิโลเมตรจึงจะถึงครับ (กรมทางหลวงน่าจะทำป้ายแบบมาตรฐานให้สักหน่อย ดูแล้วเหมือนป้ายเลี้ยวเข้าซอยแถวนี้เลยนะครับ)


มาถึงแยกเข้าไปยังโค้งรถไฟหักกลับ ซึ่งอยู่ลึกเข้ามาจากปากทางประมาณกิโลเมตรเดียวเอง แต่ตรงนี้ไม่มีป้ายบอกทางอะไร ผมดูแผนที่เอาเองนะครับ