ลุยเดี่ยว สำรวจเส้นทางรถไฟสายมรณะ ช่องเขาขาด

[Nakhonlampang]

[mirage_II]

สวัสดีคุณหนุ่ม(นครลำปาง) ขอบคุณที่แวะเข้ามาทักทายกัน ขอตอบคำถามให้สักนิดว่า ถ้าเกิดหาไม่เจอก็คิดได้สองอย่างคือ สองคนนั้นไม่ใช่คน บรื๋อยย์ งานนี้ผมได้ภาพติดวิญญาณมาหลายภาพคงโด่งดังกันแน่ๆ ฮิๆ แต่ถ้าเขาเลี้ยวไปทางอื่นที่มองไม่เห็น ผมก็คงเดินต่อไปละครับ เพราะเส้นทางดูง่ายๆ ไม่ซับซ้อน และที่สำคัญอีกสักพักผมก็ต้องลุยเดี่ยว หลังจากทั้งสองเขาถอดใจกลับ แต่ผมไม่ยอมกลับละครับ


มาลุยกันต่อดีกว่าครับ ตอนนั้นนักท่องเที่ยวคู่นี้เริ่มลังเลว่าจะไปต่อกันดีไหมเพราะกลัวจะกลับออกไปมืด ผมเลยบอกว่าจะลองไปต่ออีกสักครึ่งชั่วโมง คือ ประมาณ 4 โมงครึ่ง แล้วถึงเดินกลับ หรืออย่างน้อยก็อยากให้ถึงจุดสำคัญๆ สักแห่ง เช่นสถานีหินตก จะได้กลับไปคุยได้ว่า "ผมเคยเดินมาถึงตรงนี้แล้วนะ" เพราะจุดช่องทุบและตอกนี้ ดูเหมือนเป็นจุดที่เขาตั้งชื่อขึ้นมาภายหลัง ดูไม่มีความสำคัญอะไรนัก ในภาพนี้ ผมได้เริ่มเข้ามาในช่องทุบและตอกแล้ว ทางขวามือดูสูงชันไม่แพ้ช่องเขาขาดเลยครับ


หันหลังกลับไปดูแผ่นป้ายช่องทุบและตอกอีกที ปักอยู่ไกลจากช่องเขานี้พอสมควรครับ


ก่อนจะเลยแนวช่องเขา ทุบแลตอก นี้ สังเกตุเห็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่ขึ้นอยู่เลยขอบแนวตัดช่องเขา แต่ลำต้นได้หักเลี้ยวคล้ายงูชูคอ ดูแปลกดีนะครับ


อ้าว..เผลอแป๊บเดียว ก็สุดเนินที่สามพอดี นักท่องเที่ยวคู่นั้นตัดสินใจลุยต่อ เดินลงเหวไปข้างล่างครับ

[mirage_II]

ผมเดินตามลงไป ทางเดินตรงนี้สบายๆครับ มีบันไดปูนพร้อมราวจับให้ แถมไม่ลึกนัก แต่แหม..เห็นทั้งสองแล้วนึกอิจฉาอยู่เหมือนกันที่ ผู้หญิงที่มาด้วยน่าจะเป็นแฟน ดูเอาอกเอาใจดี ไม่ทิ้งกัน แม้อาจเป็นความประสงค์ของผู้ชายคนเดียวก็ตาม


เดินข้างล่างพักนึงก็ขึ้นเนินแห่งที่ 4 โอ้โฮ..ดูสูงไม่เบานะครับ อันที่จริง อย่างที่่บอกไว้ตอนต้นว่า ผมไม่ได้ตั้งใจมาเดินในส่วนที่เลยช่องเขาขาด เพราะเคยทราบมาจากเพื่อนๆ ในเว็บนี้ว่าเขาปิด แต่ในวันนี้เขาได้เปิดให้เดินแล้ว เลยไม่ได้กะเวลา แถมยังใช้เวลาในอาคารพิพิธภัณฑ์ซะตั้งเยอะ และพรุ่งนี้ผมต้องไปลุยถ้ำธารลอด ที่เขาว่าโหดพอสมควร ทำให้รู้สึกลังเลอยู่เหมือนกัน ไม่งั้น งานนี้ถึงไหนถึงกัน มืดเป็นมืดละครับ


ผมเดินขึ้นเนินมาได้เล็กน้อย(ก่อนถึงบันไดปูน) หันกลับไปดูเนินที่มีช่องทุบและตอก อยู่ข้างหลัง ยิ่งเดินไกลออกไปเท่าใด ขากลับก็ต้องเดินไกลเท่านั้น


ผมตามคนทั้งสองขึ้นมายังเนินแห่งที่ 4 ละครับ โชคดีที่ขึ้นมาเป็นทางราบ (ก็เพราะเขาปรับให้เป็นทางรถไฟนี่นา) ทางค่อยๆ โค้งหายไปทางขวามือ

[mirage_II]

พ้นโค้งมา ก็เห็นพวกเขาอยู่ไกลลิบเลย ช่างเดินเร็วจริงๆ หรือผมเดินช้านะครับ อิอิ (ต้องออมแรงไว้เดินถ้ำธารลอดพรุ่งนี้) ขยายภาพดูในภาพเล็ก พวกเขายืนดูอะไรกันอยู่ตรงนั้น


ก่อนถึงจุดที่เขาทั้งสองยืนคุยกัน ก็มีแผ่นป้ายเล็กๆ ทางขวามือ อ๋อ..เป็นป้ายเตือนระวังก้อนหินตกลงมา(ทางพิพิธภัณฑ์ฯไม่รับผิดชอบนะจ๊ะ)


ผมมองดูแล้วบริเวณนี้ไม่มีแผ่นป้ายบอกสถานที่ใดๆ เลยเดินต่อไป ปล่อยให้เขาทั้งสองคุยกันเอง ข้างหน้าเป็นช่องเขาเล็กๆ 2 แห่งอยู่ไม่ไกลกันนัก


ผมเดินมาเกือบถึงช่องเขาเล็กจุดที่สองแล้ว เหลือบเห็นหินทางซ้ายมือ คล้ายกับตัวอะไรกลมๆนั่งชูคออยู่

[mirage_II]

ผมเดินเข้ามาอยู่ในช่องเขาเล็กจุดที่สองแล้ว แต่ดูๆ แล้วไม่เล็กนักนะครับ ทางขวามือสูงเกือบเท่าช่องเขาขาดเลย


เลยช่องเขามานิดเดียวก็สุดเนิน เป็นทางลงที่นับสูงชันพอสมควร ถึงกับมีบันไดโลหะอย่างดีให้บริการกับนักท่องเที่ยวเลยนะครับ


ผมเดินเบี่ยงมาทางขวา เพราะสังเกตุว่ามีบันไดปูนอันเก่าอยู่ด้วย ก็อย่างที่เห็นละครับว่ามีความหวาดเสียวกว่าเยอะ โดยเฉพาะยามฝนตกเปียกลื่น และที่สำคัญไม่มีราวบันไดให้จับด้วย


พอดี นักท่องเที่ยวคู่นี้ก็เดินมาถึง แต่ก็ไม่เดินลงบันไดไปอีก เพียงแต่ยืนสังเกตุการณ์อยู่บนยอดบันไดเท่านั้น และนี่ก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้ร่วมทางกัน เขาทั้งสองตัดสินใจเดินกลับ ปล่อยให้ผมต้องคิดหนักว่า จะไปต่อหรือกลับดี เพราะตอนนี้เวลา 16:24 น. แล้ว

[mirage_II]

ในระหว่างการตัดสินใจ ที่จะลงบันไดไปต่อ หรือจะหันหลังกลับตาม นักท่องเที่ยวคู่นั้น.....


ในสถานการณ์เฉพาะหน้านั้น ต้องยอมรับว่าตัดสินใจยาก เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ ครั้งนี้ผมตั้งใจมาแค่ช่องเขาขาด แต่โอกาสอำนวยให้เดินเลยเข้าไปได้อีก จะมาคราวหน้าก็คงอีกนาน เอาไงหว๋า เวลาตอนนั้นก็ใกล้สี่โมงเย็นครึ่่งแล้ว ยังไม่มืด แต่ทริปของผมต้องมีตื่นเต้นถึงจะสนุก..


เท้าผมไปไวเท่าความคิด ผมตัดสินใจไปต่อ...ตามลำพังเพียงคนเดียว จะมีอะไรรอผมอยู่ข้างหน้า หรือจะได้พบเจออะไรในป่าที่ีมีประวัติความโหดร้าย ความตายอันน่าสพรึงกลัวในอดีต กับบรรยากาศใกล้ค่ำ ไม่อยากจะนึกถึงครับ


ผมอาจต้องนึกถึงคำพูดของนักเดินทาง คุณบอล แบ็คแพ็คเกอร์ ชื่อดังของไทยที่ขี่มอเตอร์ไซด์รวดเดียวเที่ยวครบทั้งประเทศ ทุกอุทยานฯ และทุกจังหวัด ว่า ถ้าไม่กล้าลุยเดี่ยว คุณก็จะเสียโอกาสที่จะได้พบสิ่งดีๆไป เส้นทางข้างหน้าแม้เป็นเหวตื้นๆ แต่ก็มีแนวคานปูน ที่ทอดยาวไปจนถึงเนินที่ 5 ซึ่งดูรกๆ เก่าๆ

[mirage_II]

ระหว่างเดินที่ก้นเหวระหว่างเนินที่ 4 กับเนินที่ 5 ที่ไร้แผ่นป้ายชื่อใดๆ มองลงไปข้างล่าง ก็เป็นเหวลาดชันลงไปพอสมควร จะเห็นก้อนหินเรียงกันลงไป แสดงว่า ก้นเหวที่เดินอยู่นี่ ก็ถูกถมด้วยหินมาสูงไม่ใช่น้อย ซึ่งแน่นอนก็มาจากหินที่ตัดออกจากช่องเขานั่นเอง เพื่อลดความสูงของเสาสะพานรถไฟ ที่ต้องสร้างสะพานให้มีระดับเดียวกับเนินทั้งหมด ที่เดินผ่านมา


เดินเลี้ยวเข้ามาชิดหน้าผา สังเกตุมีแท่งเหล็กกลมปักอยู่บนดิน ต้องระวังหน่อย ถ้าสดุดเข้าไปจนบาดเจ็บ ก็คงลำบากที่จะเดินกลับออกไป แถมพรุ่งนี้ต้องลุยถ้ำธารลอดอีก โปรเจคคงต้องล้มพับกันแน่ๆครับ


มาถึงเนินแห่งที่ 5 แล้วดูไม่สูงนัก แต่สังเกตุแท่งเหล็กกลมที่ปักอยู่ข้างหน้า น่าจะมีไว้ยึดเสาสะพานรถไฟนะครับ


ขึ้นมาบนเนินที่ 5 แล้ว ไร้แผ่นป้ายชื่อใดๆ แต่เส้นทางค่อนข้างเรียบและโล่งดี

[mirage_II]

เดินมาบนเนินที่ 5 เหลือบเห็นถ้ำ หรือโพรงเล็กๆ ทางขวามือ คงพอใช้หลบฝนได้ แต่ไม่อยากนึกว่าจะมีตัวอะไรซ่อนอยู่ในนั้นบ้าง


ทางโค้งลับตาไปทางขวา ต้องไม่ลืมว่าผมเดินมาคนเดียว ถ้ามีเสือสิงห์โผล่ออกมา คงไม่รอดแหง๋ๆ แต่จากการที่ถูกปรับปรุงให้เป็นพิพิธภัณฑ์ฯ กลางแจ้ง มานานพอสมควรก็น่าจะไม่มีสัตว์ป่า หรือตัวอะไรน่ากลัวๆ อาศัยอยู่แถวนี้นะครับ


เดินมาไม่ไกลนักก็สิ้นสุดเนินที่ 5 เป็นเหวลงไปอีกครับ


อุว้าว... มองลงไปข้างล่าง ดูลึกไม่เบาเลย งานนี้วัดใจอีกแล้ว ว่าจะลงไปอีกไหม เพราะลงแล้วก็ต้องไปขึ้นอีกเนิน แถมขากลับก็ต้องลงและขึ้นมาเนินทั้งหมดอีก จะทำเวลาให้ทันมืดค่ำก็ลำบาก เพราะไหนจะต้องออมแรง ออมความเมื่อยไว้ใช้พรุ่งนี้อีก เฮ้อ...

[mirage_II]

เหวระหว่างเนินที่ 5 กับเนินถัดไป นี้ไกลพอควรนะครับ เหลือบเห็นเนินที่ 6 ข้างหน้ามีแผ่นป้ายปักอยู่ โอ..เป้าหมายของผมอยู่ที่นั่นแล้ว จบภาระกิจครั้งนี้แม้จะไม่ถึงสถานีหินตก หรือถนนที่ตัดผ่านข้างใน ก็พอจะมีแผ่นป้ายไว้อ้างอิง ว่าอีกไกลแค่ไหนจึงจะถึงสถานีหินตกครับ


ผมมาถึงเชิงบันไดขึ้นเนินที่ 6 แล้วดูช่างสูงจริงๆ โดยเฉพาะกับสภาพเปล่าเปลี่ยวอยู่ในป่านี้เพียงคนเดียว แถมเย็นมากแล้วด้วย ผมตั้งใจขึ้นไปถ่ายกับป้ายข้างบนแล้วกลับ ก็น่าจะเพียงพอแล้ว เอาไว้คราวหน้าค่อยตั้งใจมาสำรวจต่อครับ (เที่ยวนี้ไม่ได้ตั้งใจเดินมาไกล เลยไม่ได้เตรียมน้ำ หรือเสบียงใดๆ เลย จะมีก็ร่มคันเดียว ไฟฉายก็ไม่ได้เตรียมมาครับ)


บันไดแบ่งเป็น 3 ช่วงสั้นๆ ผมขึ้นมาเหลือช่วงสุดท้าย ขอพักถ่ายภาพอีกสักภาพ ตรงนี้พอจะเห็นตัวอักษรบนแผ่นป้ายว่า "เขื่อนหินเจ็ดเมตร" ครับ

[mirage_II]

ตอนนี้ผมปีนขึ้นมาถึงยอดบันได อันเป็นเนินแห่งที่ 6 แล้วครับ จะบอกว่าหอบแฮกๆ ก็ใช่ที่ เพราะผมเองก็ค่อยๆ ก้าวขึ้นมาตามสไตล์ "ไม่เหนื่อย ไม่เมื่อย และไม่พัก" แต่เวลามันบังคับจนต้องตัดคำกลางออกไป เหลือแค่ไม่เหนื่อยกับไม่พักเท่านั้น เป็นผลให้พรุ่งนี้ผมต้องไปปีนถ้ำธารลอดอย่างระบมและเหนื่อยกว่าทุกครั้ง


มาถึงแล้วจ้า.. เขื่อนหินเจ็ดเมตร ในตอนนั้นผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตั้งชื่อแบบนี้ ไม่ได้มีแหล่งน้ำแล้วทำไมมีเขื่อน ตอนหลังถึงมาทราบว่า เขาถมคันทางรถไฟไว้สูงถึง 7 เมตร(หมายถึงว่า จุดที่ผมยืนนี้ไม่ใช่เนินตามธรรมชาติ แต่ต้องใช้แรงงานอย่างมากในการถมหินสูงขนาดนี้ แทนการสร้างสะพานยาวๆ


ลองกลับไปค้นหาตำแหน่งของผม ที่เดินมาไกลสุดตรงเขื่อนหินเจ็ดเมตร ว่าอยู่แค่ไหน โดยขอนำภาพแผนผังที่ นักท่องเที่ยวคู่นั้นได้นำขึ้นมาดูสักหน่อย ในตอนที่ผมเดินก็จำไม่ได้ว่าอยู่ตรงไหน จนกลับมาดูภาพที่ถ่ายไว้เลยทราบ ว่าอีกไม่ไกลก็จะถึงถนนที่ตัดผ่านแล้ว รู้สึกเสียดายเหมือนกัน เพราะไปอีกนิดเดียว สุดเนินแห่งนี้ก็จะได้เห็นเหวที่สร้างสะพาน 3 ชั้น คงจะลึกน่าดูนะครับ


อย่างไรก็ดี ผมขอเซลฟี่ตัวเองสักภาพ กับแผ่นป้ายนี้ เอาไว้คราวหน้าค่อยมาแก้ตัวใหม่ จะเดินให้สุดทาง คือถึงช่องอัดอากาศเลยครับ