ลุยเดี่ยว สำรวจเส้นทางรถไฟสายมรณะ ช่องเขาขาด

[mirage_II]

เหลือบไปเห็นต้นไม้พันกันบนเนินซ้ายมือ ดูคล้ายงูตัวใหญ่ๆ เลยนะครับ...


ก่อนจะกลับขึ้นเนินแห่งที่ 3 ขอเบี่ยงมาดูกองหินที่เรียงกันเป็นระเบียบมากๆข้างบันไดก่อนนะครับ มุมมองนี้จะเห็นเชิงลาดของไหล่ทาง หรือเนินดูค่อนข้างชันและเรียบ ซึ่งแน่นอนคงไม่ได้เกิดขึ้นตามธรรมชาติ ถ้าหากเผลอลื่นตกลงไป ก็คงเจ็บตัวและปีนขึ้นยากพอสมควร เพราะไหนจะรกอีก


เอาล่ะ..ค่อยๆ คลานขึ้นมาถึงเนินที่ 3 แล้ว มองเห็นช่องเขาเล็กๆ อยู่ข้างหน้า ดูจากมุมนี้เหมือนเส้นทางจะคดเคี้ยว จนไม่น่าจะเคยมีรถไฟวิ่งผ่านได้สะดวกๆ นะครับ


เดินเข้ามายังช่องเขาเล็กๆ อีกแห่งนี้แล้ว คงจำกันได้ว่ามีชื่อ "ช่องทุบและตอก" นะครับ

[mirage_II]

ลองซูมภาพดูไกลๆ จะเพิ่มความวังเวงน่ากลัวมากขึ้นกว่าปกติ เพราะจะเห็นแต่ต้นไม้กับต้นไม้นะครับ


เดินเลยช่องเขาทุบและตอก ก็จะเห็นแผ่นป้ายชื่อปักอยู่ไม่ไกล


เดินเลยแผ่นป้ายชื่อช่องทุบและตอก ก็หันไปดูวิวอีกสักหน่อย จะว่าไปแล้วการมีต้นไม้ขึ้นแบบนี้ ก็นับเป็นข้อดีของการหลบซ่อนเส้นทางรถไฟให้พ้นจากสายตาฝ่ายพันธมิตร ที่่จะโจมตีได้เหมือนกันนะครับ


สังเกตุเห็นผลไม้ป่าชนิดหนึ่งตกอยู่ที่พื้น ใครพอรู้จักบ้างไหมครับ

[mirage_II]

เดินชมธรรมชาติที่เปลี่ยวๆไม่นานก็มาถึงปลายเนินแห่งที่ 3 แล้ว เวลาก็ใกล้ 5 โมงเย็นเข้าไปทุกที


ลงจากเนินที่ 3 ระหว่างทางที่ก้นเหวมีเถาวัลย์พาดผ่าน อันนี้หลอนสุดๆ ถ้ามืดค่ำลง เพราะดูคล้ายงูมากๆครับ


ข้างหน้าผมตอนนี้ก็คือเนินที่ 2 แต่เส้นทางเดินดูรกๆ น่าดู ถ้ารีบเดินหรือวิ่งอาจสะดุดหกล้มได้ ต้องใจเย็นๆ ค่อยๆ เดินไปพร้อมข่มความกลัวที่เกิดขึ้นในใจด้วยนะครับ


ขึ้นมาบนเนินที่ 2 แล้ว มองไปข้างหน้าช่างโล่งเงียบจริงๆนะครับ แหม..น่าจะมีนักท่องเที่ยวเหลืออยู่บ้างก็ดี สังเกตุเห็นหลังคาที่นั่งชมวิวอยู่ไกลๆ (แสดงในภาพขยาย) อีกไม่ไกลก็จะถึงช่องเขาขาดแล้ว คิดว่าน่าจะพอมีนักท่องเที่ยวอยู่ที่นั่นบ้าง

[mirage_II]

เหลือบไปเห็นป้ายเตือน "นักท่องเที่ยวที่มากับทัวร์ไม่ควรเดินต่อไป" ที่เห็นตอนขาไปแล้ว ขากลับขอเซลฟี่สักภาพครับ ทำนองว่าผมได้เดินเลยจุดนี้ไปแล้วนะ..


หันหน้าเดินกลับต่อไป มุมมองนี้จะสังเกตุเห็นเนินเขาข้างหน้าที่ยื่นออกไปจากแนวทางรถไฟมาก จนต้องเป็นที่มาของการตัดช่องเขา ที่สูงกว่าทุกจุดจนได้ชื่อว่า "ช่องเขาขาด" หรือ ช่องไฟนรก ในภาษาอังกฤษ มิฉะนั้นทางรถไฟจะต้องลัดเลาะชายเขาไปทางขวา ซึ่งคงจะมีมุมหักเลี้ยวที่แคบจนไม่สามารถวางรางได้เหมือนทางรถยนต์ ว่าแต่วิวนี้เป็นมุมเปิด ทำให้เห็นทิวทัศน์ไกลๆ ถึงเทือกเขาที่อยู่ห่างออกไป ก้อนหินและต้นไม้ทำให้นึกถึงบรรยากาศที่ประเทศญี่ปุ่นเลยนะครับ


ผมเดินมาใกล้ศาลาชมวิวแล้ว เลยเดินเบี่ยงไปทางหน้าผาเพื่อเก็บภาพอีกด้านของศาลามาให้ดูสักหน่อย นี่ถ้าหากหลังคาเป็นแบบญี่ปุ่นหรือจีน คงจะสวยดีมากนะครับ


ไหนๆ จะกลับออกไปแล้ว ขอเข้าไปนั่งพัก ถ่ายภาพตัวเองสักหน่อย ขาไปรีบ เลยไม่ได้แวะครับ

[mirage_II]

ไปกันต่อดีกว่าครับ เวลามีน้อยใกล้ 5 โมงเย็นแล้ว เดินต่อมาเกือบสุดเนินมีป้ายปักอยู่ 1 อัน บางท่านคงจำกันได้ว่าเป็นป้ายอะไรนะครับ


เดินไปที่หน้าป้าย ใช่ครับเป็นป้ายแนะนำจุดชมวิว "หุบเขาแควน้อย" ผมพยายามเล็งมุมถ่ายภาพให้เห็นหุบเขาแควน้อยไปพร้อมๆ กันด้วย


หันไปดูให้เต็มตาว่า วิวหุบเขาแควน้อยนั้นเป็นอย่างไร ซึ่งเป็นวิวเดียวกับที่เห็นจากจุดชมวิวลอยฟ้าหลังอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ ที่ภูเขาเรียงรายสูงต่ำราวกับผ้าห่มที่คลุมอยู่บนเตียง(ผมมโนเองครับ) ถ้าหากใช้กล้องส่องทางไกลดีๆ อาจมองเห็นแม่น้ำแควน้อยที่ลัดเลาะตามเชิงเขาที่เห็นด้วยนะครับ อ้อ..นอกจากนี้ ยังมีถนนตัดผ่านแทบจะตรงกลางระหว่างภูเขาที่เห็นกับจุดที่เรายืนอยู่นี้ ตามแนวแม่น้ำแควน้อยด้วย เป็นถนนที่มาจากอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ ไปตัดกับเส้นทางเดินของเรา ก่อนถึงสถานีหินตกเก่า เอาไว้คราวหน้าผมจะลองขับรถไปสำรวจดูครับ


ก่อนไป ผมไม่ลืมเซลฟี่ตัวเอง ณ. จุดนี้อีกสักภาพครับ เป็นหลักฐานว่าครั้งหนึ่งผมเคยมาแล้ว

[mirage_II]

ได้เวลาลงเนินแห่งที่ 2 ซึ่งเป็นจุดชมวิวหุบเขาแควน้อยแล้ว เส้นทางเดินก้นเหวข้างหน้าจะเป็นทางสูงๆ ต่ำๆ คดเคี้ยวยากแก่การทำเวลาพอสมควร แถมยังอาจหลอนเหมือนมีคนเดินอยู่แวบๆ ด้วย..


ลงมาที่ก้นเหวแล้ว สังเกตุเห็นก้อนหินข้างหน้านี้คล้ายกับหัวสัตว์ หรือหัวลิงโบราณเลยนะครับ (เดินคนเดียว เปล่าเปลี่ยวก็อาจทำให้เกิดมโนต่างๆ นาๆ ได้)


ทางเดินเล็กๆ ที่ลัดเลาะก้นเหวสูงๆ ต่ำๆ ถ้าหากไม่มีการสร้างคงอาจหลง เพราะมองไม่เห็นแนวทางรถไฟที่อยู่ห่างจากช่องเขาขาดพอสมควรนะครับ


มองออกไปทางขวามือ ข้างล่างจากทางเดินนี้ ดูรกๆ แต่ไม่ชันอะไรมาก ตอนสร้างทางรถไฟคงต้องเดินตลุยป่าแบบนี้กันอย่างลำบากมากๆ นะครับ

[mirage_II]

ทางเดินบางช่วงก็เว้นไว้ให้นักท่องเที่ยวได้สัมผัสพื้นดินที่เป็นหินตามธรรมชาติด้วย (เดี๋ยวจะสบายกันเกินไป จนรู้สึกไม่ได้ผจญภัยอะไรกันเลย) ในภาพนี้จะเห็นเนินสุดท้าย ก่อนจะถึงช่องเขาขาดแล้วนะครับ เฮ้อ..เลย 5 โมงเย็นแล้ว จะเหลือใครอยู่บ้างไหม?


ค่อยๆ ก้าวขึ้นบนได้จนเกือบถึงเนินแรก อันเป็นแห่งสุดท้ายแล้ว สังเกตุเห็นแผ่นป้ายงอๆ อยู่ นึกขึ้นได้ว่าเป็น แผ่นแนะนำให้ฟังคลิ๊ปเสียงบรรยายจุดที่ 10 ปักอยู่บนริมเนิน


ขึ้นมาบนเนินที่หนึ่งแล้ว ก็จะมองเห็นลานแท่งหินสีดำ "อนุสรณ์รำลึกถึงผู้คนที่ได้รับความทุกข์ทรมานและถึงแก่กรรมในระหว่างสร้างทางรถไฟสายนี้" จะมองเห็นสะพานปูนเล็กๆที่เชื่อมอยู่ ดังแสดงในภาพเล็กครับ


เดินต่อมา ถึงแผ่นป้ายบอกทิศทางการเดิน(ดังแสดงในภาพเล็ก) อันเป็นป้ายแรกที่เห็นเมื่อเดินเลยออกมาจากลานแท่งหินสีดำ ณ.จุดนี้ก็จะเห็นลานนี้ชัดเจนขึ้น

[mirage_II]

เลยแผ่นป้ายบอกทิศทางไป ก็เป็นทางลงเนิน ณ.จุดนี้ก็จะเห็นลานแห่งหินสีดำ ถัดไปก็จะเป็นช่องเขาขาดที่ผมได้เดินผ่านมาแล้ว แต่เอ๊ะ!.... ดูเงียบจัง ไม่เหมือนตอนที่ผมเดินออกมาเลย ตอนนั้นยังมีนักท่องเที่ยวเยอะแยะ บรรยากาศผิดกันเลย แค่เวลาผ่านไปชั่วโมงเดียวเอง (เวลาตอนมา 4 โมงเย็นพอดี ตอนกลับนี้ 5 โมง 4 นาทีเอง) นี่ถ้าหากผมออกมาสักบ่ายโมง ขากลับก็จะไม่อ้างว้างแบบนี้นะครับ


เอาละ.. ไหนๆ ก็มีผมอยู่คนเดียวตอนนี้ ท่ามกลางความวังเวงของพื้นที่ ที่เคยมีผู้คนล้มตายอย่างทารุณจำนวนมาก แต่ก็ผ่านมาแล้ว 73 ปี ก็น่าจะไม่มีอะไรนะครับ หึหึ


ผมข้ามสะพานเล็กๆ กลับมายังลานแท่งหินดำ มองไปรอบๆ ช่างเงียบประดุจป่าช้า..


ทางกลับออกไป ตอนนี้มีให้เลือก 2 ทางคือ ขึ้นบันไดไปบนเนินข้างบน ซึ่งตอนนั้นผมคิดว่าเป็นทางลัด ยอมขึ้นบันไดซะตอนนี้ที่ยังไม่มืด แถมยังได้เห็นบรรยากาศที่แตกต่างจากขามาด้วย กับ เดินกลับไปทางเดิมที่เข้ามา

[mirage_II]

ผมเลือกกลับทางบันได เพราะจะได้สัมผัสบรรยากาศที่แตกต่างจากตอนขามา และตอนนั้นก็คิดว่าเป็นทางลัด คือขึ้นเนินซะเลยตอนนี้ที่ยังไม่มืด ข้างบนคงเป็นทางราบระดับเดียวกับอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ เดินเดี๋ยวเดียวคงถึง แต่ผมคิดผิดครับ ในภาพนี้ผมแอบมองช่องเขาขาดอีกครั้ง ขณะที่ก้าวขึ้นบันไดมาเล็กน้อย ดูแล้วลึกลับน่ากลัวเหมือนมีคนยืนแอบอยู่ตามซอกหินและต้นไม้เลยนะครับ เงียบ และเริ่มบรรยากาศขมุกขมัวบ้างแล้ว ทั้งๆ ที่ตอนนั้นยังแค่ 5 โมงเย็น และไม่ใช่หน้าหนาว น่าจะมาจากฟ้าครึ้ม เพราะระหว่างเดินกลับก็เจอเม็ดฝนบางๆ เป็นบางช่วง แต่ไม่ต้องถึงกับใช้ร่มที่เตรียมมาครับ


ค่อยๆ ก้าวขึ้นมาช้าๆ สลับหยุดดูวิวหามุมถ่ายภาพ เป็นการพักกล้ามเนื้อไปในตัว เกือบถึงจุดชมช่องเขาขาดจุดแรกแล้วครับ จะเห็นชัดว่ามีบันไดขึ้นต่อไปอีก


มุมมองผมตอนนี้อยู่ใต้พื้นยกระดับที่เป็นจุดชมวิวแห่งแรก สังเกตุคานข้างล่างดีๆ จะยื่นออกไปจากแนวเสาที่ปักอยู่ ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ เสาที่ปักชิดหน้าผาเกินไปอาจทำให้หน้าผาถล่มได้ หรือไม่เราก็ไม่อาจได้เห็นขอบหน้าผาเสียวๆ อย่างที่ผมพาไปให้ชมก่อนหน้าที่จะเดินเลยไปยัง เขื่อนหิน 7 เมตรนะครับ

[mirage_II]

ผมเดินผ่านจุดชมวิวช่องเขาขาดจุดแรกไปแล้ว เพราะเคยเดินไปชะโงกดูแล้ว ข้างหน้าเป็นบันไดอีกช่วงต่อไปทางซ้าย


เมื่อถึงยอดบันไดที่ขึ้นตรงมาจากจุดชมวิวเขาขาดแห่งแรก ก็เจอ 3 แยกอย่างไม่ทราบมาก่อน ว่าจะมีจุดชมวิวเขาขาดอีกแห่งที่สูงกว่าเดิม น่าสนๆ แต่ป้ายข้างหน้านั้นบอกอะไรอยู่


เป็นแผ่นป้ายบอกข้อมูลของ "ช่องเขาขาด" ไม่ใช่ป้ายบอกทิศทางสถานที่ใดๆ


เมื่อเข้าไปอ่านใกล้ๆ ก็พบว่าเป็นข้อมูลเกี่ยวกับที่มาของชื่อ "ช่องเขาขาด" อย่างที่เคยเห็นในห้องพิพิธภัณฑ์ฯ มาแล้ว ต้องขออภัยที่ถ่ายมาไม่ชัด แสงมันน้อยและมือผมคงไม่นิ่ง เนื่องจากมีเวลาน้อย ต้องรีบกลับออกไปนะครับ