ลุยเดี่ยว สำรวจเส้นทางรถไฟสายมรณะ ช่องเขาขาด

[mirage_II]

เดินบนทางราบดีๆ อ้าว! ข้างหน้ามีบันไดขึ้นไปอีกแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดเลยนะครับ


แถมบันไดช่วงนี้ดูท่าจะสูงอีก ถ้าไม่มีทางปูน หรือแผนที่ GPS คอยตรวจสอบตำแหน่งตัวเองเทียบกับ ตำแหน่งอาคารพิพิธภัณฑ์ และถนนด้านหน้า คงอาจคิดว่าหลงทางแน่นอนครับ


สุดบันได เป็นทางราบเลี้ยวไปทางซ้ายเลียบหน้าผา มีโคนต้นไม้ใหญ่สีเหลืองสด ติดกับทางเดินด้วย ไม่รู้ว่าต้นอะไรนะครับ เหมือนคนไปทาสีให้เลย


โอ้ว! ข้างหน้ามีบันไดอีก นับว่าเป็นเส้นทางที่ไม่ลัด หรือไม่สะดวกรวดเร็วเลยนะครับ โชคดีที่ผมเดินไปแค่เขื่อนหิน 7 เมตร ถ้าหากเดินไปไกลกว่านั้น คงจะผ่านบริเวณนี้มืดค่ำแน่นอน ที่สำคัญผมไม่ได้เอาไฟฉายติดตัวมาด้วย แม้กระทั่งน้ำสักขวดก็ไม่มี เพราะแต่แรกคิดว่าจะไปแค่ช่องเขาขาดเท่านั้นครับ

[mirage_II]

มีขึ้นก็ต้องมีลงเป็นธรรมดา หลังจากขึ้นมาอยู่ส่วนบนสุดของบันได ก็เป็นทางลง แสดงว่าเส้นทางนี้ต้องขึ้นเนินสูงกว่าระดับพื้นของอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ ซึ่งปกติ อาคารพิพิธภัณฑ์ฯ ก็อยู่สูงกว่าระดับทางรถไฟมากอยู่แล้ว ดังที่เห็นบันไดไม้ที่เวียนไปมาตอนขาไปช่องเขาขาดนะครับ


บันไดยังลงไปอีก และค่อนข้างชันด้วยครับ นับเป็นการทรมานขาได้ดี สำหรับเส้นทางนี้ ถึงว่าซี เขาจึงทำเส้นทางใหม่ ลัดจากด้านหลังอาคารพิพิธภัณฑ์ลงไปยังทางรถไฟตรงๆ เลย เพื่ออำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยว ได้มาเที่ยวกันเยอะๆ นะครับ


ตอนนี้ลงมาเกือบถึงส่วนล่างสุดของบันไดแล้ว แต่ดูท่าจะมีขึ้นอีก ว้า..


พ้นโค้งซ้ายก็เห็นชัดว่า ต้องขึ้นกันอีกแล้ว ใครที่ไม่ออมแรง มาถึงต้องนี้อาจหมดแรง หรือปวดขากันได้อีก

[mirage_II]

ก่อนไปต่อ หันหลังไปดูบันไดที่ลงมา ช่างยาวและสูงไม่น้อยเลย สำหรับคนที่ไปช่องเขาขาดทางนี้ ต้องคิดหนัก เพราะพื้นระดับทางรถไฟที่ช่องเขาขาดต่ำลงไปกว่าอาคารพิพิธภัณฑ์ฯเยอะ แต่กลับต้องปีนขึ้นก่อน ขาลงก็ต้องเกร็งน่องสู้แรงโน้มถ่วงเช่นกันครับ


หันหน้าเดินต่อไป อีกนิดก็เห็นป้ายอะไรปักอยู่ตรงโน้น? ใจก็คิดว่าน่าจะเป็นป้ายบอกทางไปอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ หรือทางออก อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าไม่หลงทาง จนต้องเดินย้อนกลับขึ้นไปบันไดที่ผ่านมาอีก


หันไปทางขวามือ ฝั่งเหว เหลือบเห็นแท่นปูนอะไรตั้งอยู่ข้างล่างโน้น (เมื่อเดินไปถึงจึงทราบว่าเป็นแผนที่โลหะแบบประติมากรรมภาพนูนต่ำ)


และแล้วผมก็มาถึงป้ายที่เห็นเมื่อกี้ ตรงนี้เป็นทางสามแยก เลี้ยวขวาลงไปชมแผนที่โลหะข้างล่าง ส่วนเลี้ยวซ้ายมองดูในแผนที่ Gps Pocket PC ของผมแล้ว น่าจะเป็นทางกลับไปยังอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ (ไม่มีป้ายบอก ต้องคาดเดาเอาเอง)

[mirage_II]

แหม..บันไดลงไปยังแผนที่โลหะนี่ก็ยาวและชันจัง แม้ว่าจะใกล้ค่ำแล้ว แต่ไหนๆ มาถึงตรงนี้ก็ไม่ควรพลาด ลงไปดูกันหน่อยว่า จะมีอะไรน่าสนใจแค่ไหนครับ


แต่ก่อนจะลงไป หันมาดูแผ่นป้ายทางขวามือ ที่เห็นโลหะค่อนข้างเก่า พบว่าเป็นแผนที่ทางเดินไปยังช่องเขาขาดที่ผมเดินกลับออกมา กับเส้นทางรถไฟเก่าข้างล่าง พร้อมภาพหน้าตัดของช่องเขาขาด และได้ทราบสิ่งที่คาดไม่ถึงคือ เคยมีบันไดไม้ลัดจากแผนที่โลหะลงไปยังช่องเขาขาด ด้วย แต่ปัจจุบันได้รื้อออกแล้ว (ผมมาเห็นภาพทางลงนี้ จากในเว็บของคนที่เคยมาเที่ยวแห่งนี้ นานหลายปีแล้ว)


เพื่อความจุใจของคนรักรถไฟ ผมขอขยายภาพแผนที่ในแผ่นโลหะตรงสามแยกก่อนลงไปยังแผนที่โลหะข้างล่างให้ดูกันอีกทีครับ

จะเห็นการบอกตำแหน่ง "แท่นเจาะเก่าที่ชำรุด" ก็คือ ก้านเหล็กที่ฝังอยู่ในผนังหิน ที่ผมเคยถ่ายภาพเอามือไปสัมผัสในภาพเล็กนะครับ (ดูทีแรกยังนึกว่าเป็นเหล็กเส้นที่ฝังไว้ในหินแล้วถอนไม่ออก ที่แท้คือหัวเจาะของสว่านหินแบบโบราณ ที่ใช้วิธีทุบด้วยฆ้อน เพื่อฝังแท่งระเบิดเข้าไปในหิน)


หันไปมองด้านหลังป้ายโลหะ ที่เป็นทางที่ผมเพิ่งลงมาเมื่อกี้ จะว่าไปแล้วก็ดูเป็นธรรมชาติดีนะครับ

[mirage_II]

ผมเดินลงมายังบริเวณแผนที่โลหะ อยู่ระหว่างครึ่งทางของบันได พอมองเห็น บริเวณรอบๆ ที่ทำเป็นพื้นเรียบ มีที่นั่งพักให้ด้วย สังเกตุที่ฐานแผนที่มีสัญญลักษณ์การฟังเสียงบรรยายไว้ด้วย (หมายเลข 18) นอกจากนี้เลยไปทางขวามือ ตรงหัวมุมระเบียง ตรงนั้นเคยเปิดโล่งมีบันไดลงไปยังทางรถไฟข้างล่าง น่าเสียดายที่ผมเพิ่งรู้ข้อมูลนี้ขณะทำรีวิว เลยไม่ได้ชะโงกไปดูร่องรอยบันไดเก่าเพื่อยืนยัน ว่าเคยมีบันไดนี้จริงๆ ลองค้นดูในเว็บพันทิปก็เจอดังภาพข้างล่างนี้

ที่มาภาพ : เว็บพันทิป กระทู้ของคุณ ThinkMan โพสต์เมื่อวันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2550 http://topicstock.pantip.com/blueplanet/topicstock/2007/10/E5970161/E5970161.html โดยตำแหน่งเชิงบันได นั้นอยู่ใกล้ป้าย "ช่องเขาขาด แนวทางรถไฟ" ที่อยู่ถัดจากเชิงบันไดทางลงปัจจุบันไปไม่ไกลครับ (เลยสะพานไม้ไปเล็กน้อย)


ซึ่งในปัจจุบันได้หายไปแล้ว แต่ผมพอจะหาตำแหน่งได้ว่า อยู่ก่อนถึงช่องเขาขาดเล็กน้อยครับ

[mirage_II]

เดินลงมาถึงแท่นแผนที่โลหะ ที่เป็นภาพประติมากรรมนูนต่ำ ของเส้นทางรถไฟทั้งหมดที่สร้างจาก สถานีหนองปลาดุก ถึงปลายทาง สถานีทันบูชายัต ในประเทศพม่า ระยะทาง 415 กิโลเมตร ซี่งจะเห็นภูมิประเทศเทือกเขา และแม่น้ำแควน้อย ที่ทางรถไฟใช้เป็นแนวทางก่อสร้าง


เข้าไปถ่ายใกล้ๆ จะสังเกตุเห็นตัวเลข ที่ระบุตำแหน่งสถานที่สำคัญๆ 6 จุด ด้วยครับ


ก้มดูที่แท่นแผนที่โลหะข้างล่าง สังเกตุเห็นแผ่นป้ายข้อมูลเล็กๆ อยู่ด้านหน้า เป็นเรื่องของ แคปซูลเวลา ที่ฝังไว้ใต้แผนที่โลหะเมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2535 ซึ่งจะเปิดอีกในวันที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2585 คืออีก 26 ปีข้างหน้า (ผ่านมาประมาณครึ่งทางพอดี)


ผมไม่ลืมเซลฟี่ตัวเองกับแผ่นป้ายนี้ ไว้เป็นที่ระลึกครับ

[mirage_II]

ไปยืนที่ระเบียง พยายามมองลงไปข้างล่างว่าจะเห็นทางรถไฟหรือไม่ เพราะคิดว่าน่าจะดิ่งลงไปตรงๆ เลย แต่ก็มองไม่เห็น


หันหลังกลับมาดู บันไดที่ต้องเดินกลับขึ้นไป เพื่อจะเลี้ยวขวาขึ้นไปต่อยังอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ อีกที (แต่ดูในภาพเหมือนเป็นทางลง เป็นเพราะมุมมอง)


ขึ้นมาตรงสามแยก และเดินต่อมาอีกเล็กน้อยก็จะเห็นยอดบันไดอยู่ไม่ไกล และที่น่าสนใจ ดังแสดงในภาพเล็กคือ ทางเดินราบที่ติดกับรั้วโดยมีรางนี้ำอยู่คู่ขนาน มันคุ้นๆ ตานะครับ


เดินเลยสามแยกมานิดนึงแล้วหันกลับไปดูแผ่นป้ายอีกอัน ที่หันหลังให้เราแต่แรก (อันที่เห็นแต่ไกลมาก่อน) เป็นแผ่นป้ายบอกทางไปช่องเขาขาด แต่สังเกตุเห็นเหมือนว่าถูกทาสีทับในส่วนล่างที่โล่งผิดปกติ (ป้ายน่าจะสั้นกว่านี้) แสดงว่าต้องเคยมีตัวอักษรอยู่ พอดี จากกระทู้คุณ ThinkMan ในเว็บพันทิปเมื่อกี้ ที่บังเอิญเคยถ่ายป้ายนี้ พบว่ามีข้อความที่บ่งชี้เส้นทางเดินไปช่องเขาขาด อีกเส้นทาง ดังแสดงในภาพข้างล่างจริงๆครับ

[mirage_II]

เดินเลาะรั้วมาเล็กน้อยก็เห็นพื้นที่สี่เหลี่ยมถูกเทปูนไว้ซะเรียบ ไม่รู้ว่าเตรียมไว้ทำอะไรในอนาคต หรือเคยเป็นที่ตั้งศาลา ตามที่เห็นในแผนที่โลหะตรงสามแยกเมื่อกี้ ส่วนมองไปข้างหน้าดูเหมือนจะเป็นทางตัน ทางออกคงจะเลี้ยวไปอีกทางนะครับ


เดินเลยพื้นที่สี่เหลี่ยม มาก็เห็นปลายทางที่สงสัยเมื่อกี้ ว่าเป็นอย่างไร คือเป็นทางเดินปูด้วยแผ่นปูนลงบนสนามหญ้า ไปยังด้านหลังอาคารพิพิธภัณฑ์ดังภาพครับ


เดินมายืนบนแผ่นปูนที่ปูบนสนามแล้วหันกลับไปดูทางเรียบริมรั้วที่เดินออกมา เพราะนี้คือมุมมองที่เห็นถ้าหากเดินเข้าไปทางนี้


หันหน้ามาเดินต่อไป ยังด้านหลังอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ ซึ่งเป็นเส้นทางที่ผมเดินเข้าไปตอนแรก ที่ปูด้วยพื้นไม้ยกระดับ ดูดีมีมาตรฐานครับ

[mirage_II]

จากพื้นไม้กว้างที่เชื่อมกับเส้นทางเก่า ผมเลี้ยวซ้ายเพื่อจะออกไป แต่ก็หันกลับไปดูเส้นทางเก่าที่ปูด้วยแผ่นปูน นี่คือทางไปช่องเขาขาดเส้นทางเก่า ที่ไม่มีการติดแผ่นป้ายบอกทางแล้ว ตอนแรกที่ผมเห็นนึกว่าเป็นเส้นทาง สำหรับ จนท.ดูแลสถานที่เท่านั้นครับ


หันไปทางซ้ายอีกที ซึ่งเทียบกับภาพก่อนหน้าว่า นี่คือเส้นทางใหม่ ที่ลัดลงไปยังทางรถไฟได้อย่างรวดเร็วครับ


หันหน้าเดินกลับต่อไป ตามเส้นทางปูด้วยแผ่นไม้ ที่ตัดไว้คดเคี้ยวรูปคลื่นอย่างสวยงามครับ


สุดทางเดินไม้ก็เป็นทางปูนที่ลาดเอียง ตรงไปยังประตูทางเข้าด้านหน้าอาคารพิพิธภัณฑ์ฯ โดยมีทางแยกตรงกลางไว้ลัดขึ้นไปยังถนนข้างบนด้วย

[mirage_II]

เดินกลับขึ้นมาตามทางลาด ไม่ลืมที่จะหันไปมองตัวอักษรชื่อพิพิธภัณฑ์ฯแห่งนี้ ที่ติดอยู่ผนังด้านหน้าอาคารฯ อีกที (ขาไปก็ถ่ายมาแล้วครั้งนึง แต่รู้สึกเหมือนนานมาแล้ว เพราะเข้าไปข้างในซะนานเลยครับ)


ไม่ลืมที่จะเซลฟี่ตัวเองอีกครั้ง เพื่อจะบอกว่า ไปสำรวจมาด้วยความสำเร็จมาแล้ว


รีบไปที่่รถดีกว่า ตอนนี้ทุกคนคงรอด้วยความกระวนกระวายใจอย่างแน่นอน เพราะใกล้จะมืดแล้ว
ภาพซ้าย : เดินออกมาจากทางเข้าด้านหน้าอาคาร มองไปทางซ้าย จะเห็นช่องเดินเข้าไปยังลานจอดรถ ซึ่งช่องนี้จะไม่ตรงกับทางเข้าด้านหน้านี้พอดี และก็ไม่ตรงกับทางลัดที่แยกตรงทางลาดชันด้วย แต่อยู่ระหว่างกลาง คงอยากให้ใช้รวมกันนะครับ มิฉะนั้นก็คงต้องตัดช่องลัดให้ 2 แห่ง
ภาพขวา : ก้าวขึ้นมาบนลานจอดรถ ต้องรู้สึกแปลกใจว่า รถที่จอดกันมากมายตอนผมมา นั้นได้หายไปหมด เหลือรถผมอยู่คันเดียว คงทำให้สมาชิกที่รออยู่ต้องรู้สึกแย่ๆ แน่นอน


แหม..บรรยากาศเหมือนมาวันทำงาน ที่ไม่ค่อยมีคนมานะครับ สังเกตุป้ายทางออกปักอยู่ใกล้ๆ ไม่ต้องมองหาทางออกให้ยากเลยครับ