๛Khiri Ratthanikhom...คีรีรัฐนิคม๛

[KaittipsBOT]

[Bradycardia]

กว๊ากกกกก...ไม่ได้เข้ามาดูกระทู้นี้แค่วันเดียว โดนแซวเละเลย

พี่ตุ้ยครับ...ชานชาลามันจะไม่พังได้ไงเนี่ย อัลสตอมจอดอยู่ทั้งคัน

พี่แจน...ใช่ครับรถจักรอัลสตอมคันนั้นคือผมนั่นเอง

พี่ห่าน...แป้นปะทะของคีรีรัฐฯเค้าใช้แบบแอร์สปริงสีน้ำตาล และสีเทาประกบข้างอีกทีครับ
_________________
I'm a Third Officer.

[tuie]

หายไปสาธยายเรื่องคิวชูเสียนาน แต่ยังไม่ลืมทริปแสนสุขสันต์ตามกระทู้นี้ครับ กำลังตามมาเก็บตกบรรยากาศที่เหลือหลังจากเล่าค้างไว้ (ตั้งแต่เดือน กุมภาฯแน่ะ) ขออภัยในความล่าช้าด้วยนะครับท่านผู้ชม

------------------------------------------------------------------------------------

พอถึงถนนลูกรังที่วางแนวขนานกับทางรถไฟที่ถูกถมดินทำไร่ไปแล้ว ชาวคณะก็เดินเรื่อยๆไปตามถนนลูกรังนั้นพร้อมๆกับคอยสังเกตทางด้านซ้ายซึ่งเป็นแนวทางรถไฟอยู่ตลอดว่าจะมีจุดที่รางโผล่มาให้เห็นเป็นขวัญตาอีกหรือไม่ ระหว่างทางมีบ้านชาวบ้านปลูกอยู่เป็นระยะๆ บ้านที่ก่ออิฐถือปูนก็มี ที่ดูๆแล้วน่าจะเป็นบ้านของผู้มีอันจะกินไม่ใช่ชาวบ้านผู้ยากไร้ก็มีทั้งๆที่เป็นเขตรถไฟนะครับ

ตอนที่เดินนั้นดินฟ้าอากาศเป็นใจ มีเมฆครึ้มแต่ไม่ถึงกับฝนตก แถมยังมีลมพัดสบายๆ ช่วยผ่อนคลายความร้อนยามบ่ายได้ดียิ่ง ระหว่างเดินมีเสียง “เจ้าถิ่น” เห่าต้อนรับกันเสียงขรมเชียวครับ เราเดินมาตามถนนลูกรังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกได้ประมาณ ๓๐๐-๔๐๐ เมตร ถึงทางสามแยกชาวคณะเลยแบ่งกำลังกันเป็นสองส่วน ทีมงานแรกพี่หนุ่มกับคุณกวงเลี้ยวซ้ายไปหาร่องรอยแนวทางรถไฟ ผมกับน้องอาร์ตเลี้ยวขวาไปสำรวจหาป้ายแสดงแนวเขตที่ดินของการรถไฟฯ พอเลี้ยวซ้ายแล้วเดินต่อไปจากสามแยกนั้นไม่ถึง ๓๐-๔๐ เมตร ก็เห็นป้ายทำด้วยปูนแสดงว่าเป็นเขตที่ดินของการรถไฟปักอยู่กลางสวนปาล์มของชาวบ้าน ซึ่งน้องอาร์ตถ่ายภาพไว้และนำมาให้ชมกันแล้วครับ

ผมกับน้องอาร์ตเดินย้อนกลับไปสมทบกับพี่หนุ่มและคุณกวง ได้ทราบข่าวดีจากสองท่านว่าพบป้ายเวนคืนตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง มีต้นไม้ขึ้นเบียดป้ายซึ่งน้องตั้มเคยถ่ายมาให้ชมแล้ว รีบตามไปดูครับ แต่ไม่อยากจะมีเรื่องกับเจ้าของบ้าน เลยต้องค่อยๆย่องเข้าไปในระยะห่างประมาณ ๑๐-๑๕ เมตร แล้วซูมกันสุดกำลังกล้องของแต่ละท่าน นึกๆดูแล้วยังตลกตัวเองและทีมงานไม่หาย บางท่านก็น้ำหนักตัวไม่ใช่น้อยแต่เล่นย่องซะเงียบกริบราวกับฝึก รด.ปี ๓ ตอนจะเข้าประชิดฐานที่มั่นฝ่ายข้าศึก(สมมุติ)เลยละครับ และแล้วเราก็โจมตี กราดยิง(ภาพ)ได้สำเร็จโดยเจ้าของบ้านไม่ทันรู้ตัว ส่วนร่องรอยทางเก่าที่เห็นเป็นคันทาง และรางรถไฟชี้ขึ้นมาแถวๆดงกล้วยข้างถนนดินลูกรังนั้น ไม่มีบ้านอยู่ใกล้ๆเลยถ่ายภาพกันได้สบายๆ อยากจะลุยไปตามแนวคันทางต่อจากซากรางเหมือนกันครับ แต่เวลาไม่เอื้ออำนวยเลยใกล้จะบ่ายสามโมงแล้ว ต้องรีบออกเดินทางกันต่อแล้วละครับ

ออกจากสถานีคีรีรัฐฯไปยังสถานีชุมทางบ้านทุ่งโพธิ์โดยใช้เส้นทางสายในซึ่งวางแนวใกล้กับทางรถไฟสายคีรีรัฐฯ พอถึงคลองยันเห็นสะพานรถไฟข้ามคลองยันอยู่ใกล้ๆถนน รีบพร้อมใจกันบอกให้คนขับรถจอดถ่ายภาพเลยละครับ เสียดายที่คราวนี้ไม่มีเวลาพอที่จะลงไปเดินสำรวจบนสะพาน ฝากไว้ก่อนครับเอาไว้คราวหน้าทริปคีรีรัฐฯ ภาคสอง ผมกะว่าจะเช่ารถขับเองพาทีมงานแวะสำรวจให้ละเอียดกว่านี้ เราเดินทางถึงสถานีชุมทางบ้านทุ่งโพธิ์ประมาณ ๑๕.๔๕ น. ปัจจุบันสามารถขับรถเข้าไปเยี่ยมชมสถานีนี้ได้สะดวกครับ เนื่องจากมีถนนลาดยางอย่างดีตัดจากเชิงสะพานข้ามทางรถไฟของทางหลวงที่แยกจากทางหลวงหมายเลข ๔๑ เข้า อ.พุนพิน ตรงเข้าลานตู้คอนเทนเนอร์ด้านตรงข้ามอาคารสถานีชุมทางบ้านทุ่งโพธิ์เลยละครับ

ไฮไลท์ที่ชุมทางบ้านทุ่งโพธิ์สำหรับผม คือ ป้ายบอกทางสายคีรีรัฐนิคม ๓๑ ก.ม. ซึ่งผมเห็นตอนนั่งรถไฟผ่านสถานนีนี้ตลอดมานับแต่จำความได้ เพิ่งจะมีโอกาสได้ลงมาถ่ายภาพอย่างใกล้ชิดก็คราวนี้เอง ความจริงอยากจะเดินต่อไปถึงเสาออกของเส้นทางสายคีรีรัฐฯ แต่หมดเวลาอีกแล้วละครับ เลยได้แต่ถ่ายภาพกันแถวๆชานชาลาและย่านสถานีประมาณ ๑๕-๒๐ นาทีก็เดินทางต่อไปยังสถานีสุราษฎร์ธานี พร้อมๆกับลุ้นว่าน้องฟาง ซึ่งเป็นชาวคณะที่ตามมาสมทบคนสุดท้าย โดยนั่งขบวน ๔๓ มาจะถึงสุราษฎร์ทันขบวน ๔๘๙ ออกจากสถานีไหม ในที่สุดก็ทันครับเพราะวันนั้นขบวน ๔๓ ซึ่งใช้สปรินเตอร์ทำขบวน ช้าแค่ประมาณ ๑๕ นาทีเท่านั้นเอง



ระหว่างรอขบวน ๔๘๙ ออกจากสุราษฎร์ ได้เห็นเฮนเซล ๓๐๑๕ ซึ่งผมเคยนึกว่าน่าจะตายสนิทไปแล้ว กลับฟื้นคืนชีพมาทำหน้าที่รถจักรสับเปลี่ยน ลาก บชส.ที่ตัดไว้ไปต่อเข้ากับขบวน ๑๗๔ ได้สบายๆ ดีใจครับที่ ๓๐๑๕ ยังใช้งานได้อยู่ น่าอนุรักษ์รถรุ่นนี้ไว้สักคันนะครับ เดินถ่ายภาพกันจนอีกประมาณ ๓ นาที จะได้เวลาขบวน ๔๘๙ ออกจากสถานี ชาวคณะก็ขึ้นรถกันทั้งขบวนมี ๔ โบกี้ เป็น บชส. เก้าอี้ไม้ แคร่เพนซิลวาเนียครับ เสียดายที่ไม่มีรถสินค้าพ่วงไปด้วยให้สมกับที่เป็นขบวนรถรวมขนานแท้ เรานั่งคันสุดท้ายกันครับ พอถึงเวลา ๑๖.๕๕ น. ขบวน ๔๘๙ ก็เคลื่อนออกจากสถานี ในจังหวะที่รถเริ่มเคลื่อนนั้นมีเสียงดังแคล๊งๆ(ดังมาก) รถโยกส่ายไปมาอย่างแรง น้องฟางอุทานว่า “เสียงเหมือนรถตกรางเลยพี่” เอาละสิจะมีอุปสรรคทำให้ไม่ได้นั่งรถไฟเข้าไปถึงคีรีรัฐฯไหมนี่ โชคดีครับเสียงและอาการดังกล่าวเป็นอยู่ ประมาณ ๕-๑๐ วินาที พอรถแล่นไปได้อีกหน่อยก็เป็นปกติ โล่งอกไปทีครับ

[Nakhonlampang]

ดีนะครับ อ.ตุ้ย ที่ตอนที่เราไปคีรีรัฐยังไม่มีม็อบยึดสวนปาล์ม (มาเกิดเรื่องตอนทริปไปตรังพอดี) แถมเหตุก็เกิดใน ต.ท่าขนอนซะด้วย ไม่งั้นสงสัยอาจมีรายการล้อมกรอบคนแปลกหน้าที่ไปด้อมๆมองๆแถวนั้นก็ได้

[KTTA-50-L]

เอาขบวน 489 แบบขนานแท้มาให้ดูครับ D4030 + 3 ตญ. + 4 บชส. ดูแล้วก็คิดถึงจัง จะร่วม 2 ปีละ



ถ้าจะคลาสสิคจริงๆต้องเอา D3015 มาทำขบวนครับ 8)

[tuie]

[tuie]

ตลอดทางมีแต่ผู้โดยสารลงตามที่หยุดรถรายทาง ไม่เห็นมีผู้โดยสารขึ้นขบวนรถอีกนะครับ ยิ่งใกล้จะถึงปลายทางคีรีรัฐนิคมยิ่งเหลือผู้โดยสารน้อยคนเต็มที พอรถออกจากป้ายหยุดรถคลองยัน(อดีตสถานี) ไม่ถึงสามนาทีก็แล่นผ่านสะพานข้ามคลองยันไปแล้ว อีกแค่สองป้าย ได้แก่ เขาหลุง บ้านยาง ก็จะถึงคีรีรัฐฯแล้วละครับ ชะโงกหน้าต่างมองไปทางท้ายขบวนยังพอมองเห็นสะพานข้ามคลองยันอยู่ลิบๆ เอ๊ะ! มีมือใครจับอยู่ที่ราวบันไดทางขึ้น-ลง ด้วย ถึงไม่เห็นลายมือ แต่ดูแล้วต้องเป็นหนึ่งในชาวคณะฯแน่นอนครับ



ภาพนี้ถ่ายแถวๆป้ายหยุดรถบ้านยางครับ ขนาดยังไม่ใช่หน้าฝนทางยังรกขนาดนี้ 8)



ขบวน ๔๘๙ ถึงคีรีรัฐฯก่อนเวลาเล็กน้อยครับ มีคนมารอรับผู้โดยสารบริเวณชานชาลาสถานีอยู่พอสมควรบรรยากาศเป็นไปอย่างคึกคักอยู่ชั่วขณะ ส่วนชาวคณะของเรานั้นแยกย้ายกันไปถ่ายภาพเก็บบรรยากาศสถานีคีรีรัฐฯยามเย็น โดยมีขบวน ๔๘๙/๔๙๐ ประกอบฉากครับ

ว่าแต่ทำไมมีเสาโทรเลขปักบนชานชาลาสถานีคีรีรัฐฯด้วยล่ะครับ

[tuie]

เรานั่งโบกี้นี้มาถึงคีรีรัฐครับ บชส. ๒๐๙



ท้ายขบวนที่ยืนๆชมวิว ถ่ายรูป กันตลอดระยะทาง ๓๐ กว่ากิโลเมตรนั้น ไม่มีเหล็กยืดมาปิดตรงกรอบประตูท้ายโบกี้นะครับ มีแค่เชือกเส้นเล็กๆมีผ้าสีแดงแขวนไว้เท่านั้นเอง



มองด้านหลังเด็กโค่งสองคนในภาพนี้แล้ว แทบจะแยกไม่ออกเลยครับว่า คนไหน คือ คุณรถกล่อง คนไหน คือ บทก. ๑๐๑ เพราะขนาดเนื้อที่แผ่นหลังพอๆกัน แถมทรงผมยังใกล้เคียงกันอีกด้วย ต้องวินิจฉัยชี้ขาดโดยอาศัยเครื่องแต่งกายเป็นสำคัญครับ



ภาพนี้มีชื่อว่า “คุณรถจักรกับคุณรถกล่อง” ครับ

[tuie]

ชาวคณะมีเวลาอยู่ที่สถานีคีรีรัฐฯในช่วงเย็นหลังขบวน ๔๘๙ มาถึงประมาณ ๒๐ นาที พอสับเปลี่ยนรถจักรเป็นริ้วขบวน ๔๙๐ เรียบร้อย ก็เกือบจะมืดแล้ว(ต้นเดือนกุมภาพันธ์ ยังมืดเร็วอยู่ครับ) ชาวคณะกลับมาขึ้นรถตู้ที่เราเช่าไว้คันเดิม ซึ่งบอกให้คนขับมารอรับเราที่สถานีคีรีรัฐฯตั้งแต่ตอน ๑๘ น. เดินทางกลับไปยังตัวเมืองสุราษฎร์เพื่อเข้าที่พัก และออกไปรับประทานอาหารค่ำกันที่ร้านซุ้มกระดังงา(หรือเรือนกระดังงา ชักจะจำชื่อไม่ได้แล้วครับ ) แถวๆถนนดอนนก ครับ ตอนแรกดูบรรยากาศบริเวณร้านแล้วนึกว่าจะมีบริการนวดแผนปัจจุบันด้วย แต่เอาเข้าจริงกลับไม่ใช่ครับ อาหารร้านนี้อร่อยดี จำได้ว่าวันนั้นมีถ่ายทอดสดฟุตบอลนัดสำคัญดูไป เชียร์ไป รับประทานไปพร้อมๆกันมันส์ดีครับ

เช้าวันจันทร์ที่ ๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๐ ชาวคณะตื่นนอนประมาณ ๖ น. ได้ยินเสียงบ่นจากคุณรถกล่องซึ่งอยู่ร่วมห้องกับน้องอาร์ต ๑๐๑ และ น้องฟาง ว่า “เมื่อคืนนี้ผมโดนแซนวิชครับ” ท่าทาง “แซนวิช” ชิ้นนี้จะอร่อยน่าดูนะครับ เพราะไส้เยอะ ขนมปังที่ประกบด้านหนึ่ง(ไม่ทราบแน่ชัดว่าบนหรือล่าง) ก็หนานุ่มเลยทีเดียว แม้ขนมปังที่ประกบอีกด้านหนึ่งของแซนวิชจะยาวแบบขนมปังฝรั่งเศสก็ตามทีเถอะ

ก่อนจะเดินทางไปขึ้นขบวน ๔๐ ที่สถานีสุราษฎร์ ยังพอมีเวลาก็เลยพากันเดินเล่นออกกำลังกาย(จะได้หิวมากๆ)จากโรงแรมไปยังเกาะลำพู ริมแม่น้ำตาปีฝั่งตะวันตกครับ ใช้เวลาเดินประมาณ ๑๕ นาที ก็ถึงสะพานข้ามไปยังเกาะลำพูแล้วละครับ ชมทัศนียภาพจากบนสะพานยามเช้ากันครับ ภาพนี้มองไปทางตะวันออกฝั่งตัวเมืองสุราษฎร์ฯ



ภาพนี้มองไปทางทิศตะวันตกฝั่งคลองด้านหนึ่งของเกาะลำพู



ถ่ายภาพหมู่เป็นที่ระลึกกันสักหน่อยครับ รู้สึกว่าน้องคนเสื้อสีน้ำตาลจะออกอาการ “หิว” อีกแล้วละครับ

[tuie]

ระหว่างที่ชาวคณะชมวิว สูดอากาศอันสดชื่น เย็นสบายในยามเช้าอยู่กลางสะพานนั้น มี “เจ้าถิ่น ๔ ขา” มาต้อนรับด้วยครับ มาดูลีลาของคุณเธอกันหน่อย สงสัยจะเคยเป็น “นางแบบ” นิตยสารสัตว์เลี้ยงแสนรักมาก่อน







น่ารักอย่างนี้ ต้องได้รับการ “จูจุ๊บ” เป็นรางวัลจากดาราดัง(ประจำเวบ)ครับ



ท่าทาง “นางแบบ” ของเราคงเข็ดขยาด เอ๊ย! ประทับใจจนไม่กล้าออกมาต้อนรับแขกแปลกหน้าไปอีกนานเลยละครับ