เที่ยวด่านเจดีย์สามองค์

[Mongwin]

[ksomchai]

แสดงว่าปรับปรุงใหม่ไปจนถึงปลายรางน้ำตกไทยโยคน้อยเลย กอ่นถึงป้ายหยุดรถน้ำตกไทรโยคน้อย
มีสะพานไม้อยู่แห่งหนึ่งคงจะปรับปรุงสร้างใหม่ไปด้วยนะ ครับ
_________________

[moss-nonburi]

ปรับปรุงถึงปลายรางที่ไทรโยคน้อยได้ก็ดีนะครับ ที่ผมไปมาเมื่อวันเสาร์ ดีเซลรางเจ้ากรรมดันมาติดเขา ล้อดิ้นกลางสะพานพอดี น่ากลัวมากๆ
_________________

ชุมพร ประตูสู่ใต้ ไหว้เสด็จในกรม ชมไร่กาแฟ แลหาดทรายรี ดีกล้วยเล็บมือ ขึ้นชื่อรังนก

[Mongwin]

ผมยังไม่เคยนั่งรถไฟช่วงน้ำตก-น้ำตกไทรโยคน้อยเลยครับ เคยไปสถานีน้ำตกกับขบวน 257 ซึ่งใช้รถจักร ก็ไม่เข้าไปน้ำตกไทรโยคน้อยครับ

[mirage_II]

ผมเคยใช้บริการทัวร์รถไฟสายน้ำตกมาแล้วตอนช่วงทำงานกรุงเทพฯใหม่ๆ คาดว่าเป็นประมาณปี พ.ศ.2533 - 2534 ไปก้บคุณแม่ สนุกมาก รถไฟพาไปถึง สถานีน้ำตก แล้วนั่งรถโดยสาร(ฟรี)มาเล่นน้ำตก

สำหรับด่านเจดีย์สามองค์นั้นถือเป็น วีรกรรมของผม ที่ทำลายสถิติการขี่มอเตอร์ไซด์เที่ยวคนเดียว ที่ไกลที่สุด จากกรุงเทพฯ ไปกลับวันเดียว! ด้วยระยะทาง 350 กม. ไปกลับก็ 700 กม. นับเป็นครั้งเดียวจริงๆ แม้ภายหลังจะมีการขี่ไปถึง อ.หนองกี่ จ.บุรีรัมย์ ก็ยังไม่ไกล ไม่น่าตื่นเต้นเท่านี้ เพราะผมไปตอนปี พ.ศ.2534 - 2535 (จำไม่ได้) ตั้งใจไว้ จะไปให้เห็นให้ได้ ด่านเจดีย์สามองค์นี้ คงจะมีขนาดใหญ่ ราวกับ พระเจดีย์ในวัดพระศรีสรรเพ็ชรที่อยุธยา ออกจากกรุงเทพฯ 4 โมงเช้า ขี่มอเตอร์ไซด์ชิดซ้ายไปเรื่อยๆ ตามถนนเพชรเกษม ด้วยความเร็วเฉลี่ย 55 กม./ชม. อ้อ..ตอนนั้นผมใช้มอเตอร์ไซด์ ฮอนด้า รุ่น Custom 90CC ไม่แรง เร่งได้สูงสุดเพียง 80 กม./ชม. แต่กลัวพังเพราะไปคนเดียวเลยค่อยๆ บิดเอา ถึงทองผาภูมิตอนเย็นๆ และสังขบุรีตอน 6 โมงเย็น มัวตาแล้ว เนื่องจากมาครั้งแรกไม่รู้ทางเลยขับเลยทางแยกเข้าด่านเจดีย์สามองค์ ถามชาวบ้านบอกว่าอย่าไปตอนนี้มืดแล้ว ให้หาที่พัก ด้วยความตั้งใจของผมอันแน่วแน่ ว่าต้องไปให้ได้ และพรุ่งนี้ต้องไปทำงานเป็นวันจันทร์อีกด้วย ผมตัดสินใจขี่มอเตอร์ไซด์เลี้ยวซ้ายเข้าไป ด่านเจดีย์สามองค์ในสภาพมืดๆ ถนนตอนนั้นกำลังปรับปรุง เป็นลูกรังฝุ่นฟุ้ง ผมยังจำภาพนั้นได้เลย แต่น่าเสียดายที่ผมไม่มีกล้องถ่ายภาพใดๆ เพราะกลัวขี่มอเตอร์ไซด์แล้วล้ม หรือ โดนจี้ หรือแม้แต่ฝนตกก็ทำให้กล้องเสียได้ (แต่จริงๆแล้วผมมีกล้อง Yashica ใช้ฟิล์มอยู่นะครับ ปัจจุบันก็ยังไม่เสียด้วย) สภาพถนนนอกจากมีฝุ่นแล้ว ต้นหญ้าขึ้นสูงสองข้างทางเป็นช่องเข้าไปมืดๆ ไฟรถมอเตอร์ไซด์ไม่ได้สว่างมาก ก็ค่อยๆ วิ่งช้าๆ ไปจนถึง องค์เจดีย์ทั้งสามในเวลาเกือบ 2 ทุ่ม! ไม่เห็นมีคนเงียบ ตรงเจดีย์ ไม่มีไฟมืดสนิท มีไฟนีออนเล็กๆ อยู่ห่างจากเจดีย์ ผมต้องใช้ไฟหน้ารถมอเตอร์ไซด์ส่องดู ด้วยความประหลาดใจว่า "เล็กแค่นี้หรือ" ผมนั่งพักอยู่ไม่กี่สิบนาทีก็ขับกล้ับกรุงเทพฯ ขากลับมีตื่นเต้นกว่า เพราะเครื่องดันดับ ก่อนจะถึงปากทางออก คงอาจเป็นเพราะฝุ่นเยอะ สตาร์ทก็ไม่ติด มืดตึดตื๋อ เพราะไฟหน้ามอเตอร์ไซด์จะติดได้ เครื่องต้องติด

ผมต้องตั้งสติ แล้วค่อยๆ สตาร์ท พักเดียวก็ติดและวิ่งออกมาได้ ปัญหาใหม่ ที่จะเกิดขึ้นคือ รถผมเติมน้ำมันเต็มถังวิ่งได้ไม่เกิน 80 กิโลเมตร แต่เส้นทางคืนนี้ีืที่จะวิ่งคือ 350 กิโลเมตร ผมต้องเติมน้ำม้ันไม่น้อยกว่า 4 ครั้ง จึงจะถึงกรุงเทพฯ ก็ต้องลุ้นกันตลอด ช่วงผ่านเกริงกระเวียมืดไปด้วยเขา มีรถยนต์วิ่งมาน้อยมาก ผมหลุดออกมาถึงทองผาภูมิก็ 5 ทุ่มแล้ว โชคดีที่ยังปัี่๊มน้ำมันเปิดขาย ผมวิ่งต่อมาเรื่อยๆ มีเลขไมล์บนหน้าปัดกับนาฬิกาเป็นเพื่อนตลอดเส้นทาง และจินตนาการว่าตัวเองเป็นคนขับรถทัวร์ มีผุู้โดยสารนั่งอยู่ข้างหลังจำนวนมาก เลยมาได้ ถึงตั้วเมืองกาญจนบุรี ตีสอง แวะหาอะไรกินกับร้านโต้รุ่ง ผมจำได้ว่าตอนลงรถ ก้นผมชาเหมือนขาถ่างออกเป็นรูปตัว C เดินเซ แต่ขี่มอเตอร์ไซด์ไม่ยักเซ เสร็จแล้วก็ออกเดินทางต่อจนถึงกรุงเทพฯ ตอนตี 5 อาบน้ำนอน 3 ชั่วโมง ตื่น 8 โมงไปทำงานได้เฉย ยังงงกับตัวเองว่าทำได้อย่างไร ถ้าเป็นปัจจุบันคงไม่ไหว แค่ขี่มอเตอร์ไซด์ไป ร่มเกล้าก็เมื่อยสุดๆ แล้วครับ สังขารตอนอายุ 20 กว่าๆ นี่มันอึดกว่า ตอนใกล้ 50 มากจริงๆ ครับ