ล่องใต้

[black_express]

โฉมหน้ารถตู้บริการระหว่างยโสธร - อำนาจเจริญ ที่สถานีขนส่งจังหวัดยโสธร



ระหว่างที่รอรถของบริษัทนครชัยทัวร์จากมุกดาหารนั้น พอดีมีรถทัวร์ บขส.ระหว่างอุบลราชธานี - กรุงเทพฯ เข้ามาจอดรับคนโดยสารพอดี

ถ้าโชเฟอร์รถตู้ไม่บอกผมล่ะก็ ผมคงโดยสารรถทัวร์สายนี้ไปโคราชแน่แท้



ในที่สุด รถโดยสารของบริษัทนครชัยทัวร์จากมุกดาหารก็แล่นเข้าสู่สถานีขนส่งจังหวัดยโสธร

พนักงานจำหน่ายตั่วบอกว่า ผุ้โดยสารที่ซื้อตั๋วไปยังกรุงเทพฯ สามารถทำได้โดยไปต่อรถทัวร์นครชัย 21 ที่โคราช โดยระบบจองตั๋วออนไลน์สามารถดำเนินการให้อยู่แล้ว ขากลับไปมุกดาหารก็เช่นเดียวกัน

รถทัวร์สายนี้ ออกจากสถานีขนส่งจังหวัดมุกดาหาร จะผ่าน อ.เลิงนกทา กุดชุม และ อ.เมืองยโสธร ก่อนที่จะแล่นผ่านเส้นทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 202 ข้ามทุ่งกุลาร้องไห้ร่วมครึ่งวัน และบรรจบกับถนนมิตรภาพที่ อ.สีดา จ.นครราชสีมา

แต่รวดเร็วกว่าเส้นทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 23 (ถนนแจ้งสนิท) จากอุบลราชธานี ยโสธร ขึ้นไปทางทิศเหนือสู่จังหวัดร้อยเอ็ด มหาสารคาม บรรจบกับถนนมิตรภาพที่ อ.บ้านไผ่ จ.ขอนแก่น ถึงจะเข้าสู่นครราชสีมา

มองจากรถนครชัยทัวร์ไปยังคิวรถตู้



พอออกจากสถานีขนส่งจังหวัดยโสธรไปตามถนนเลี่ยงเมือง รถจะถึงสะพานข้ามแม่น้ำชี ซึ่งเสมือนเส้นแบ่งเขตระหว่างจังหวัดยโสธร กับจังหวัดร้อยเอ็ดไปด้วย

ดังนั้น ช่วงงานเทศกาลบั้งไฟ ชาวอำเภอพนมไพร จำเป็นต้องระวังบั้งไฟที่จุดจากฝั่งจังหวัดยโสธร ซึ่งตกใส่บ้าน รถยนต์ หรือที่นาตรงไหนก็ได้ เพราะตัวชุมชนหนาแน่นขึ้นทุกวัน

[black_express]

พูดถึงเรื่องทุ่งกุลาร้องไห้กันสักหน่อยไหมครับ ?

ทุ่งกุลาร้องไห้เป็นที่ราบขนาดใหญ่ มีพื้นที่ประมาณ 2.000,000 ไร่ มีอาณาบริเวณครอบคลุมพื้นที่ 5 จังหวัด คือ จังหวัดร้อยเอ็ด จังหวัดศรีสะเกษ จังหวัดสุรินทร์ จังหวัดบุรีรัมย์ และจังหวัดมหาสารคาม

พื้นที่ส่วนใหญ่ประมาณ 700,000 ไร่ อยู่ในเขตจังหวัดร้อยเอ็ด บริเวณ อ.โพนทราย เกษตรวิสัย และ อ.ปทุมรัตน์

ในภาพเป็นชุมชนหมู่บ้านในเขต อ.พนมไพร จ.ร้อยเอ็ด



สาเหตุที่ทุ่งนี้มีชื่อว่า ทุ่งกุลาร้องไห้ เป็นเรื่องเล่าที่สืบทอดต่อๆ กันมาแสนนาน และเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง ๆ บนสถานที่แห่งนี้ มีเรื่องเล่ากันมาว่า

ชนเผ่ากุลา ซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยจากเมืองเมาะตะมะ ประเทศมอญ (ปัจจุบันประเทศมอญได้ถูกพม่ายึดไป) กุลากลุ่มนี้มีอาชีพค้าขายระหว่างเมือง นำสินค้าประเภทสีย้อมผ้า เครื่องทองเหลืองต่างๆ

กุลาได้เดินทางค้าขายผ่านทุ่งแห่งนี้ ใช้เวลาเดินทางหลายวัน ไม่พบผู้คน ไม่พบหมู่บ้าน ไม่พบแหล่งน้ำ ไม่มีต้นไม้ให้ร่มเงา มีแต่หญ้าขึ้นสูงเต็มไปหมด ส่วนดินก็เป็นดินทราย ยากลำบากแก่การเดินทางเหมือนเดินทางอยู่กลางทะเลทราย จะขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ได้ เพราะไม่มีใครอยู่ให้ขอความช่วยเหลือ มีแต่แดด ต้นหญ้า และดินปนทราย

ถึงเวลาค่ำคืน ทั้งหิว ทั้งเหนื่อยสายตัวแทบขาด ร่างกายขาดน้ำทำท่าจะตายเอา ทั้งหมดจึงได้แต่นอนร้องไห้ จนมีชาวพื้นเมืองผ่านมาพบเข้า จึงช่วยเหลือหาบหามกันไปพยาบาลในหมู่บ้าน ผู้รอดตายจึงเล่าเหตุการณ์ก่อนที่จะได้รับความช่วยเหลือว่า เอาแต่นอนไห้เพียงอย่างเดียว ชาวบ้านจึงตั้งชื่อทุ่งนี้ว่า ทุ่งกุลาร้องไห้



ปัจจุบันเรียกดินแดนแถบนี้ว่า “ทุ่งกุลาสดใส” ทั้งนี้เพราะรัฐบาลไทยร่วมมือกับรัฐบาลออสเตรเลีย ส่งเจ้าหน้าที่ผู้มีความเชี่ยวชาญในการพลิกผืนดินที่ไร้ประโยชน์ ให้สามารถทำประโยชน์ได้ด้วยการทำถนน สร้างอ่างเก็บน้ำที่มีอย่างเหลือเฟือในฤดูฝน ขุดคลองซอยอย่างถี่ยิบ แล้วผันน้ำเข้สู่คลองซอย ผืนดินที่แห้งแล้งสีน้ำตลก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้ม เต็มไปด้วยพืชพรรณธัญญาหาร ทุ่งกุลาร้องไห้ จึงถูกเรียกใหม่เป็น "ทุ่งกุลาสดใส"

ผลผลิตที่สำคัญที่สุดจากทุ่งกุลาร้องไห้แห่งนี้ที่โด่งดังไปทั่วโลกก็คือ "ข้าวหอมมะลิ" นั่นไง

[black_express]

บ่แม่นอาคารที่ทำการของหน่วยงานสนามบินในหนองเน้อ แต่เป็นที่ทำการของส่วนราชการในพื้นที่ อ.สุวรรณภูมิ จ.ร้อยเอ็ด



น้ำยังไม่แห้งนะครับ ดังนั้น ชาวนายังทำนาปรังได้สบายๆ



ชุมชนอำเภอพยัคฆภูมิพิสัย จ.มหาสารคาม ครึ่งทางไปยัง จ.สุรินทร์

[black_express]

ถึงตอนนี้ รถทัวร์จากอำเภอโขงเจียม ก็วิ่งตามมาเทียบท่าสถานีขนส่งอำเภอพยัคฆภูมิพิสัยพอดี



ชุมชนอำเภอพุทไธสง จ.บุรีรัมย์



แถมด้วยภาพที่ว่าการอำเภอพุทไธสง ซึ่งรถจอดรับผู้โดยสารจนคนที่นั่งข้างเคียงผมนั่งบ่นว่าไม่น่าเข้ามาในเมืองเลย

แต่ผมชอบแฮะ เพราะอยากเห็นชุมชนสองข้างทางที่ไม่เคยมาด้วย

[black_express]

หลังจากลุยทุ่งกุลาร้องไห้ ผ่านเขต จ.ร้อยเอ็ด มหาสารคาม และบุรีรัมย์ ร่วมครึ่งวันแล้ว จะเข้าสู่เขต จ.นครราชสีมา ที่ อ.ประทาย



อำเภอนี้ รถยนต์เคยวิ่งผ่านคึกคักจากนครราชสีมาไปยังจังหวัดทางภาคอีสานตอนเหนือ

แต่ตอนหลังมีถนนมิตรภาพก่อสร้างลัดทาง อำเภอนี้ก็เลยโรยรา แต่ถนนเดิมยังคงมีอยู่นะครับ



บ่ายสามโมงเศษ รถทัวร์ก็มาถึงสถานีขนส่งจังหวัดนครราชสีมาแห่งที่ 2 แค่มองรถราเข้าออก ตาผมก็เริ่มลายแล้ว

อย่าว่าแต่ผมเลย อ.กิตติ ที่มารับผมไปส่งยังโรงแรมโคราชโฮเต็ล ยังบ่นอุบอิบเลยว่า ปวดหัวตรงหาที่จอดรถนี่แหละ ถ้าจอดเกินเวลา 20 นาที ยังต้องเสียค่าจอดรถอีกด้วย

อ.กิตติ และลูกสาวได้นำผมมาส่งยังโรงแรมโคราชโฮเต็ล ที่ผมคิดว่าดีที่สุดกว่าที่เจอเมื่อวานนี้ ผมได้ชวนทานข้าวมื้อเย็น

แต่ อ.กิตติ ได้ขอตัวเพราะสุขภาพไม่อำนวย แต่ยังคุยกันได้เป็นคุ้งเป็นแควนับชั่วโมงทีเดียว แถมยังแนะนำแหล่งอาหารโต้รุ่งบริเวณใกล้ๆ อนุสาวรีย์ท้าวสุรนารีให้อีกด้วย

พอ อ.กิตติ และลูกสาวขอตัวกลับบ้านเสร็จแล้ว ทางผมได้ลงมาเตร็ดเตร่อยู่แถวอนุสาวรีย์ท้าวสุรนารีทันที



เออแฮะ.... เจอรุปปั้นอนุสาวรียืวีรกรรมที่ทุ่งสัมฤทธิ์ แถมมีรูปปั้นร่วมสมัยประดับอยู่ด้วย และรูปปั้นแสดงถึงมวยโคราช ที่คนเก่าแก่มักจะนึกถึงนักมวยสมัยคาดเชือกที่มีชื่อเสียงของเมืองโคราช คือ (ยักษ์) สุข ปราสาทหินพิมาย

เหตุที่ได้ชื่อว่ายักษ์นำหน้านั้น เพราะมีเรือนร่างอันใหญ่โตน่าเกรงขามนั่นเอง

อนุสาวรีย์วีรกรรมที่ทุ่งสัมฤทธิ์ที่หลายคนนำไปต่อประเด็นทะเลาะกันยืดยาวว่า เป็นการกอบกู้เอกราชของเจ้าอนุวงศ์แห่งกรุงศรีสัตนาคหุต แต่อีกฝ่ายบอกว่าเป็นวีรกรรมของคุณหญิงโม ทำให้การก่อการของเจ้าอนุวงศ์ไม่สำเร็จ

เรื่องในอดีต วางแผนการรบผิดพลาด ดันเก็บเอามาทะเลาะกันได้ เฮ้อ.....

[black_express]

รูปปั้นร่วมสมัย ที่ผมยังหาความหมายไม่ออกครับ



รูปปั้นของดีที่มีชื่อเสียงอีกอย่างหนึ่งประจำเมืองโคราชนั่นก็คือ แมวโคราช หรือแมวสีสวาด นั่นเองครับ

สมัยผมยังเด็ก ป้ออุ้ยผมอุตส่าห์หิ้วแมวพันธุ์นี้ใส่ชะลอมมาอยู่เป็นเพื่อน สองคนพี่น้องทั้งรัก ทั้งเล่น ทั้งรังแกจนมันรำคาญ

พอพ่อผมย้ายบ้านจากข้างบนดอยลงมาอยู่ข้างล่าง เรียกมันมาอยู่ด้วยได้สองสามวัน และก็หายหน้าไปนับแต่นั้น



เดินวนรอบอนุสาวรีย์จนจะค่ำมืด ชักสงสัยตะหงิดๆ ว่า อนุสาวรีย์ย่าโมอย่ตรงไหนหว่า ? โทรฯ ไปถาม อ.กิตติ ก็งงๆ กับคำถามจากผมเหมือนกัน

สุดท้าย จนแต้มจริงๆ เดินดุ่มๆ ไปถามที่เจ้าของรถขายผลไม้แถวๆ นั้น ได้รับคำอธิบายว่า อยู่หลังป้ายแสดงความอาลัยพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 บริเวณลานหน้าประตูชุมพลนั่นเอง ด้วยเหตุที่ป้ายมีขนาดใหญ่โตมาก ทำให้บังอนุสาวรีย์ย่าโมจนมองไม่เห็น

ครับ ปล่อยไก่จนหมดฟาร์มเลยล่ะ

[black_express]

ถ้าเมื่อย ก็มีศาลานวดแผนไทยริมประตูชุมพลให้ใช้บริการก็ได้

แต่สำหรับผม หายแว่บไปแถวตลาดโต้รุ่งก่อนกลับเข้าโรงแรมเรียบร้อยแล้ว



หลังจากเซลฟี่แล้ว ก็ประจงเก็บภาพบรรยากาศและผู้คนล่ะ



แวะมาที่นี่ เพื่อสักการะย่าโมโดยเฉพาะครับ

[black_express]

จบภาคเย็นกับประตูชุมพลครับ



ด้วยรถบริษัทนครชัยทัวร์เที่ยว 10.30 น. จากนครราชสีมาไปยังเชียงใหม่ ทำให้ผมกลับถึงอุตรดิตถ์ในเวลาบ่ายสามโมงเศษโดยสวัสดิภาพ

ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามข้ามปีอ่าน จนจบเรื่องมา ณ โอกาสนี้

[Mongwin]

[black_express]

ตอนนี้ ImageShack ผมก็ค้นหาไฟล์ของผมไม่พบเหมือนกัน ทั้งๆ ที่ login ด้วยชื่อในเฟสบุ้กแท้ๆ ขอปวดหัวค้นกันต่อไปครับ

สุดท้ายแล้ว พบว่าเว็ปฝากรูปนี้ เปิดให้ใส่รูปฟรีมีอายุใช้งานเพียง 30 วันท่านั้น จากนั้นเราไม่สามารถใช้บริการได้ นอกจากเสียค่าบริการ 18.99 US Dollar ต่อปี โดยชำระด้วยบัตรเครดิต mastercard visa bank americard และ paypal ถ้าเราจะใช้บริการฟรี ก็สมัครใหม่ แต่ไม่เห็นรูปที่ลงไปแล้ว

สรุปว่า ไม่ฟรีเหมือนเดิม อ่อยเหยื่อตามเคย